"Tanrının seni sevmediği ihtimalini düşünmelisin. Seni hiç istemediğini. Hatta muhtemelen senden nefret ettiğini."
Biz serserileri herkes içi boş sanır, oysa Hakan Günday bizi nerde görse tanır.
Ezilenlerin, terk edilmişlerdin, zorunda bırakılmışların, başka seçeneği olmayanların, birer hayal kırığından ibaret olup o kırıklar ile bileklerini kesenlerin. AZ seçeneği olup A’dan Z’ye kadar o boşluğu tüm harflerle doldurup, tüm yanlışlarla dolduranların yazarı, Hakan Günday.
Neden bu adamın yazdıklarını okuyorum? Şiddet, tecavüz, din tüccarlığı, rant hilafeti nefret edebileceğim her şey içinde hatta yazdıkları birer ‘çöplük’ gibi, insanların evinden, aklından def etmek için dışarı attığı çöpler gibi. O zaman neden okuyorum, neden o çöplüğün içine giriyorum?
Çünkü çöplük rahatsız edicidir ama o çöpün orda olduğunu bilmek daha da rahatsız edicidir.
Birer deve kuşu misali kafamı yere gömdüğümde her şeyden uzaklaşamayacağımı bildiğimdendir.
Hüseyin Nihal Atsız’ı, insanların onun hakkında eleştirilerini duyduğum için eserlerinden uzak dururdum. Ama bu eseri okuduktan sonra bu ön yargının tamamen boş olduğu kanısına vardım. Atsız gerçekten bu eseri çok güzel yazmış.Okurken hiç ama hiç sıkılmadım. Hatta biraz abartmış olmak istemem ama bir günde
