Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.6
“BU SORUYU BANA DEĞİL, TANRI’YA SORMANIZ GEREK”
Bu kitap maalesef yaşanmış gerçek bir olaya dayanıyor. Okunma sayısına bakacak olursak pek fazla okurun dikkatini çekmemiş ya da bu kitaptan insanların haberi olmamış. Tıpkı Aziz BineBine ve arkadaşlarından haberdar olmadıkları gibi. Burada yazdıklarım kitabın okura vermek istediği mesaj karşısında son derece değersiz ve yetersiz kalacaktır.
128 syf.
·
Puan vermedi
Pavese’nin intiharına dek iz sürdüren, tezerin de yaşam ve "öteki" arasındaki boşlukta sallanmalarının geliş gidişlerini anlatan bir kitapla karşı karşıyayız.Pavese’nin ardı sıra iz süren karanlık bir anlatı.Belki de bir parça aydınlığa çıkmak için bir parça kararmak gerek kim bilir.Bu bana Sylvia Plathin kitabında geçen sözleri
·
Puan vermedi
Bi Sevmekten Bi Ölümden, Adalet Ağaoğlu’nun “Sessizliğin İlk Sesi” adlı hikâye kitabının altıncı hikâyesidir. Bu eser toplamda iki bölüm ve on iki hikâyeden oluşur.
Bi Sevmekten Bi Ölümden, yazarın Yüksek Gerilim öyküsünün devamıdır. Yüksek Gerilim’de eyleyenler şunlardı; “Kadir Çiçek, Sakine Çiçek, Kemal, Gülten, Ayten, Orhan, Hasan, Sefer,
Bir kitaba başlamadan önce yazarının hayatını merak etmişimdir hep. Ben Sylvia Plath'ın hayat hikayesini daha önceden biliyordum ancak okuyacaklara tavsiyemdir; kitaba başlamadan önce Sylvia Plath'ın hayat hikayesine bir bakın. Okurken sanki Sylvia Plath'ın kendi günlüğünü okuyormuşum gibi hissettim. Kendi hayatından izler taşıyor roman. Belki de bu yüzden çok derinden etkiledi beni. Romanını intihar etmeden kısa bir süre önce yazmış olması... Aslında çığlık çığlığa yardım istemiş birilerinden. Ama duyan olmamış. "Eğer birinden hiçbir şey beklemezsen hayal kırıklığına uğramazsın." yazmış ama bi yandan da en çok o kırılmış. İntihar ederken bıraktığı notla da beklemiş içten içe kurtarılmayı. Kitaptaki karakteri kendisinden ayrı düşünemiyorum. İçimi acıtıyor. Bir insanın hatta ve hatta bir kadının kendi hayatına son verecek kadar içinde yaşadığı şey... Çok ağır. İnsanları görmüyoruz, duymuyoruz, dinlemiyoruz. Vakit geçirmiyoruz, sımsıkı sarılmıyoruz birbirimize, sarmıyoruz yaralarını, paylaşmıyoruz acılarını. Bırakıyoruz kendi sessizliklerine. Keşke duyabilseydik, farkedebilseydik o koca sessizliklerini, çekip çıkarabilseydik onları o sessizliğin içinden...
" Sessizlik bunaltıyordu beni. Sessizliğin sessizliği değildi bu. Benim kendi sessizliğimdi. "
Kitabın sonunu kendi hayat hikayesinin sonuyla tamamlamış Sylvia Plath... Keşke farklı bir sonla tamamlansaydı bu hikaye.
·
Puan vermedi
En büyük palavra mutlu sondur..
Gercek ve hayal,dahilik ve delilik..
Asil...
Kalın duvarların ve sessizliğin baskısıyla birbirine yapışmış üç kişi. Bir anne, bir baba, bir de sen. Birbirlerinden başka her şeye sahip bir aile. İçinden zamanın geçmediği, üç odalı bir buzdolabı. Her şeyin ve herkesin durduğu, her şeyin ve herkesin durmak zorunda kaldığı bir aile tablosu.
Ne iyi ne kötü.
Zamandan muaf tutulmanın ödülü.
Hiçbir şey olmamak.
Hiçbir sıfatı sırtında taşımamak. Kamburların hiç doğmadığı bir ev. Ne güzel ne çirkin. Ne zeki ne aptal. İçinde kuralların olmadığı bir ev. Tek kuralın ev olduğu bir ev. Doğduğun ev. Doğumevin.İşte Asil böyle bir eve dogdugunu dusunuyordu..
Asil için İnsanlar çevresinde değil, içinde yaşıyorlardı. Sahip olduğu bir kişilik ve karar verme düzeneği yoktu.
İçinde annesi, babası, okulda tanıştığı, ancak asla arkadaş olamadığı kişiler vardı.
Gündelik hayat gerektirdiğinde, kararları sırayla onlar veriyordu. Ancak aynı anda konuşuyor, aynı anda yaşıyorlardı. Bu yüzden hangisinin kararının uygulanacağını belirlemek için canının acıması ve saatlerin geçmesi gerekiyordu. İçi, tanıdığı herkesle dolu olarak yaşamasının nedenini annesine sorduğunda, “Çünkü aptalsın!” yanıtını alıyordu. Düşüncelerini ölmeden bağışlamış bir hayırsever olamayacağına göre annesinin biçtiği sıfatı kabul ediyordu. “Aptal”...!
Aynı yerde kaldıkca nesneler ve insanlar yozlasır,çürür ve de leş gibi kokmaya başlar..Asil de öyle yaptı evini terketti,aynı yerde kalmadı ve bunu dahice ve delice yaptı.. Yahya ile olan bagı etkileyıcıydı..
Dünyalar Savaşı
spoiler içerir
Yazarın daha önce Zaman Makinesi kitabını okuyup çok beğenmiştim. Yazardan tekrar bir kitap okumak istediğim için Dünyalar Savaşı kitabını okumaya başladım. Kitapta marslıların Dünya'yı istila edişlerini yazar olan karakterimizden dinliyoruz. İlk istila anından savaşın son bitimine kadar gördüğü ve duyduğu her şeyi anlatıyor bize karakterimiz. Onunla birlikte hem yıkımı izliyor hem de yıkımı yaşıyoruz. Ne kadar iyimser biri olsada umutsuzluğa yavaş yavaş çekilişini, tükenmişliğini ve yalnızlığını izliyoruz. Yalnızlığı paylaşıyoruz birlikte. Sonunda intihar etmeyi bile düşünüşünü görüyoruz. Tek zerre umudumuz kalmamış. Ama umut yine her daim bizle olduğunu hatırlatıyor bize. Marslılar hastalığa yenik düşüyorlar. Son marslının acı içindeki uğuldamalarından sonra etraf tamamen sessizliğe bürünüyor. Sessizliğin içinden yıkımın bıraktıklarını izliyoruz. Ölü bir şehir, boş sokaklar ,talan edilmiş dükkanlar, boş evler...Tekrar insan seslerini duyacağımızı düşünmek ,insan kalabalıklarıyla dolu sokaklardan geçmek işte bunların hayali bunların umuduyla doluyuz sessizce bu ölü şehri izlerken.
Elinizden bırakamayacağınız bir kitap arıyorsanız ben buldum, siz de buyrunuz.
Karakter İngiltere’nin işgalci varlığına karşı direnmiş, silah taşımış, gizli notlar götürmüş, özgür İrlanda için mücadele etmiş bir militan. Sonra oluyor işte. İngiltere çekip gidiyor. Sonrası bildiğimiz hikaye. Yalnızca baskının renkleri değişiyor, o kadar. Özgürlüğün ilk soluğunu eski yoldaşlarını öldürmeye harcayan bir hükümet.
Bir inanca
Görüntülerden oluşuyoruz. Hepimiz. Bir görüntünün arkasında arka planında ne olduğunu anlatmak zor olsa da, görünür olandan kaçamıyoruz. Duyularımızla nüfus ettiğimiz yaşamın kendisi. Hem bize geçiyor hayat bizde ona nüfus edip zamanı ve mekanı büküyoruz. Toplumsal olanı içimizde taşıyıp birazda kendimize ait olanı katıp bir ‘görüntü’
