Cengiz Aytmatov okumak ayrı bir keyif. Şimdiye kadar bitirdiğim Aytmatov kitaplarını özümseyerek okudum, seviyorum böyle kitapları. Kurgunun içine yedirilmiş panoromik bir gözlem yapıyorsunuz farketmeden. Karakterlerin iç dünyalarını o kadar iyi yansıtıyor ki yazar, acılarına ortak olup elinizi omzuna koyup yalnız değilsin ben varım diyesi geliyor insanın. İnsanı anlatıyor insanca, güzel bir lisanla. Her satırı duygu dolu. Son sayfayı kapatmak yakıcı bir vedalaşma gibi geliyor bana.
Kendi halinde biri Abutalip Kuttubayev, sevdiceğim Zarife ve iki çocuğuyla yaşamak dışında başkaca bir gayesi yok. Kalem tutan elleri, yazdığı Öyküler den cımbızlanan bölümler ve en çok da kendi halinde sakin bir yaşam süren eski bir tutsak olması hırstan gözü kör olan Tansıkbayev için ideal bir yem olmasına yetiyor.
Devlet denen sobanın yakıtı olmaya aday görülen Abutalip Kuttubayev cansız şeylere bile sevgiyle bakan bir göze sahipken makam uğruna gözünü hırs bürümüş sağır vicdanların kurbanı oluyor.
Kitaba ve Kuttubayev 'e buruk bir veda ile kaparken son sayfayı aklım Kunan' kaldı.
