Ama Maria Puder yaşamak için kendisine kayıtsız ve şartsız muhtaç olduğum bir insandı.
Sayfa 82Kitabı okudu
Dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir.
Sayfa 67Kitabı okudu
Belki yazacaklarım yaşadığım kadar acı olmaz ve ben biraz ferahlarım.
Sayfa 43Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Her şeyi, her şeyi, bilhassa ruhumu hiç bulunmayacak yerlere saklamalı.
Sayfa 156Kitabı okudu
İçimde onu kaybetmiş gibi değil asıl şimdi bulmuş gibi bir his vardı.
Sayfa 156Kitabı okudu
Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia edemezler.
Sayfa 111Kitabı okudu
Bitişik koğuşta hastalar türkü söylüyorlar. Pansuman odasında haykırışlar.
Sayfa 110Kitabı okudu
Hep gittiler. Yapayalnız.
Sayfa 96Kitabı okudu
Fakat keşke futbol oynasaymışım;belki de bacağımı Nüzhet'in aşkı kadar yormazdı.
Sayfa 94Kitabı okudu
Az ümit edip çok elde etmek hayatın hakiki sırrıdır.
Sayfa 82Kitabı okudu
Onunla aramızda her şey o kadar bitmişti ki bir kelime bile konuşamıyoruz.
Sayfa 77Kitabı okudu
Yusuf'un hislerini göstermekten çekinmediği yegâne mahluk, küçük Muazzez'di.
Sayfa 16Kitabı yarım bıraktı
İnsanlardan kaçan ben değilim duygularım.
İnsanlara ne kadar muhtaç olursam onlardan kaçmak ihtiyacım da o kadar artıyordu.
Sayfa 8Kitabı okudu
Benim yanımda büyüğüm de yoktu.
Ben de o muayene odasının ve nice muayene odalarının önünde senelerce bekledim. Benim yanımda büyüğüm de yoktu. Yalnız başıma demir parmaklıklı kapıdan içeri girerdim dokuzuncu hariciye koğuşuna doğru ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürürdüm, camlı kapıların garip bir beyazlıkla gözlerime vuran ve içimde korku ile karışarak yuvarlanan parıltıları arasında o dehlize girerdim ve yalnız başıma bir köşeye ilişirdim, kımıldamazdım, susardım, beklerdim, korkudan büzülürdüm, rengimin uçtuğunu hissederdim.
Sayfa 9Kitabı okudu
Yalnız ve korkmuş
"Ben de o muayene odasının ve nice muayene odalarının önünde senelerce bekledim. Benim yanımda büyüğüm de yoktu. Yalnız başıma demir parmaklıklı kapıdan içeri girerdim dokuzuncu hariciye koğuşuna doğru ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürürdüm, camlı kapıların garip bir beyazlıkla gözlerime vuran ve içimde korku ile karışarak yuvarlanan parıltıları arasında o dehlize girerdim ve yalnız başıma bir köşeye ilişirdim, kımıldamazdım, susardım, beklerdim, korkudan büzülürdüm, rengimin uçtuğunu hissederdim. "
Zavallı Yorik
"Hani senin o güzel kelimelerin, çılgınlıkların, şarkıların, davetlileri kahkahalara boğan şakaların?"
Sayfa 36Kitabı okudu
Yalnızlık
İnsan bekler,bekler,bekler,düşünür,düşünür, düşünür, ta ki şakakları zonklayana kadar. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız.
