Sait Faik Abasıyanık'ın öykülerindeki insanlar canlı canlıdır. Okuyunca biz de tanırız onları. Bazen bir Rum Mahallesi'nde bazen bir balıkçı kahvehanesinde,insanların yüzlerinden Sait Faik'in diliyle okuruz kederlerini,düşkünlüklerini,fakirliklerini,umutlarını,umutsuzluklarını... Yalnızca insanlar değil cümle mahlukatın macerasını,encamını nakleder bize. Üslubundaki samimiyetle sarar okuyucusunu. Velhasıl her hikayesi,Sait Faik'in alametifarikalarıyla doludur.
Mahkeme Kapısı her ne kadar Sait Faik'in kendine has sıcak anlatımıyla yazılmışsa da o aşina olduğumuz yakınlığı bulamadım. "Son Kuşlar","Sinağrit Baba","Semaver","Havuz Başı" gibi onlarca öyküsündeki tadı bulamadım.Yanlış anlaşılmasın. Sait Faik'in öykü türüne getirmiş olduğu soluk, yazarı edebiyatımızın baş tacı yapmıştır. Hatta onun koyduğu çıtayı geçebilen çok az hikaye vardır,desem abartmış olmam. Yine de gazete köşelerine sığdırma zorunluluğundan mı maddi kaygılarla yazılmış olmasından mıdır bilinmez,diğer öykülerindeki sıcaklığı Mahkeme Kapısı'ndaki öykülerde bulamadım.
Buna rağmen -haddim olmayarak-on üzerinden sekiz. :-)
