Her gece sen girersin rüyalarıma
Her gece sen...
Paramparça olur uykularım
Karanlığın en koyulaştığı yerde
Kapının çalındığını duyarım
Açınca soğuk bir rüzgar çarpar yüzüme
Sen yoksun...
Kilitlenir dudaklarım
Aynı konuda tekrar konuşabilmek için aradan çok zaman geçmesi gerekecektir ya da bir daha tekrarlanmayacaktır böyle bir
konuşma.
Şimdi aynı konuda başka bir ailenin konuşmasına bakalım.
Kız: ''Bu dergide bir artistin çocuğu olduğu yazılı. Ama evli değilmiş ... "
Anne: "Günümüzde bu tür olaylara sık rastlanıyor kızım. Sen de
Ortam çok rüzgârlıydı. Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu. 4 mum yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyulabiliyordu.
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum,
”Ben İNANÇ‘ım! Ne yazık
-DECCAL-
_İnsan kendi karakterine bakarak Tanrı'yı yaratmıştır. Üstün gördüğü özellikleri Tanrı'da görmek hoşuna gider. İğrenç özelliklerini de Şeytan'a yüklemiştir.
_Bir tanrıbilimcinin, dincinin doğru diye duyduğu, yanlış olmak zorundadır: bu bir doğruluk ölçütü neredeyse. Savaş açtığım bu tanrıbilimci içgüdüsüdür: her yerde buldum onun
KOMUTAN HATTAB, ŞEHİD CEVHER DUDAYEV’İ ANLATIYOR
Cevher Dudayev ile tanıştım. Şeyh Fethi ile karşılaşmayı arzu ediyordum ki Cevher de oradaydı, üstümde askeri bir kıyafet vardı. Cevher Vedeno'daki eğitimleri duymuştu. Bir keresinde gece vaktinde RPG’lerle manevra yapmıştık. Herkes sağa sola ateş ediyordu bu nedenle halk Vedeno'dan kaçtı ve
Ortam çok rüzgârlıydı.
Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu.
4 mum da yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyulabiliyordu.
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum,
”Ben İNANÇ‘ım! Ne
Ortam çok rüzgârlıydı. Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu. 4 mum yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyulabiliyordu.
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum,
”Ben İNANÇ‘ım! Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim. Onun için, bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı.” Sözlerini tamamladığında, esen rüzgâr onu da tamamen söndürdü.
Sırası geldiğinde üçüncü mum, hüzünlü bir sesle başladı konuşmaya;
”Ben SEVGİ‘yim! Ama artık yanacak gücüm kalmadı. İnsanlar beni unuttu, değerimi hiç anlamıyorlar. En yakınlarını sevmeyi bile unuttular.” Sevgi de daha fazla beklemeden sönüp gitti…
Ansızın odaya birden küçük bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü.
Üzgün ve ağlamaklı bir sesle;
”Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu” diye seslendi.
Ardından da hüngür hüngür ağlamaya başladı.
O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı; “Korkma, ben hala yanıyorum. Ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz, ben UMUT‘um!”
Duyduklarıyla sevinen çocuk, gözleri mutlulukla parlayarak, UMUT mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı.
Tüm herkes vazgeçtiğinde umut fısıldadı; bir kez daha dene.✨
Buradan çıkarmamız gereken; bizi hayata bağlayan tek şey umuttur. Umudu olan insanlar hayata daha güvenle bakarlar. Ümitvar olunuz..
Hayatımıza anlam katan diğer üç mumun da devamlı yanık kalabilmesi için biraz özveri ve gayret gerekir.
Bir Umuttur Yaşamak.🕯
