Stephen King ve G.R.R. Martin Söyleşisi;
Merhabalar, kısa keseyim, başlık yeterince çok şey anlatıyor zaten. Kayıprıhtım'a, çeviri için de M. İhsan Tatari'ye teşekkürlerimi sunuyorum.
Çayınızı kahvenizi hazırlayın, buyrunuz efendim;
Stephen King: Başlamadan önce sana bir şey söylemem gerek. 6 yıl öncesine kadar Game Of Thrones’un hiçbir kitabını okumamıştım. Daha önce Robert
Her Gece Sen
Her gece sen girersin rüyalarıma.
Her gece sen...
Paramparça olur uykularım.
Karanlığın en koyulaştığı yerde kapının çalındığını duyarım.
Açınca soğuk bir rüzgar çarpar yüzüme.
Sen yoksun...
Kilitlenir dudaklarım gözlerim karanlıklarda boşuna arar seni.
Sen yoksun...
Yalnızlığımı kadehlere doldurup tek başıma içmeliyim bu gece
Kırmalıyım kapıları,
UMUT Hiç bitmesin
Ortam çok rüzgârlıydı. Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu. 4 mum yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyulabiliyordu.
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum,
”Ben İNANÇ‘ım! Ne yazık ki
Her gece sen girersin rüyalarıma
Her gece sen...
Paramparça olur uykularım
Karanlığın en koyulaştığı yerde
Kapının çalındığını duyarım
Açınca soğuk bir rüzgar çarpar yüzüme
Sen yoksun...
Kilitlenir dudaklarım
Aynı konuda tekrar konuşabilmek için aradan çok zaman geçmesi gerekecektir ya da bir daha tekrarlanmayacaktır böyle bir
konuşma.
Şimdi aynı konuda başka bir ailenin konuşmasına bakalım.
Kız: ''Bu dergide bir artistin çocuğu olduğu yazılı. Ama evli değilmiş ... "
Anne: "Günümüzde bu tür olaylara sık rastlanıyor kızım. Sen de
Her Gece Sen
Her gece sen girersin rüyalarıma.
Her gece sen...
Paramparça olur uykularım.
Karanlığın en koyulaştığı yerde kapının çalındığını duyarım.
Açınca soğuk bir rüzgar çarpar yüzüme.
Sen yoksun...
Kilitlenir dudaklarım gözlerim karanlıklarda boşuna arar seni.
Sen yoksun...
Yalnızlığımı kadehlere doldurup tek başıma içmeliyim bu gece
Kırmalıyım kapıları,
Ortam çok rüzgârlıydı . Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu . 4 mum yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki , mumların konuşmaları duyulabiliyordu . Birinci mum ,
" Ben BARIŞ'ım ! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor . Sanırım yakında söneceğim " dedi . Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü . İkinci mum ,
" Ben İNANÇ'ım ! Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim . Onun için , bundan sonra yanip durmamın bir anlamı kalmadı . " Sözlerini tamamladığında , esen rüzgâr onu da tamamen söndürdü . Sırası geldiğinde üçüncü mum , hüzünlü bir sesle başladı konuşmaya ;
" Ben SEVGİ'yim ! Ama artık yanacak gücüm kalmadı . İnsanlar beni unuttu , değerimi hiç anlamıyorlar . En yakınlarını sevmeyi bile unuttular . " Sevgi de daha fazla beklemeden sönüp gitti ... Ansızın odaya birden küçük bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü . Üzgün ve ağlamaklı bir sesle ; Neden yanmıyorsunuz ? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu " diye seslendi . Ardından da hüngür hüngür ağlamaya başladı . O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı ; " Korkma , ben hala yanıyorum . Ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz ,
ben UMUT'um ! " Duyduklarıyla sevinen çocuk , gözleri mutlulukla parlayarak , UMUT mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı .Tüm herkes vazgeçtiğinde umut fısıldadı , bir kez daha dene . * Buradan çıkarmamız gereken ; bizi hayata bağlayan tek şey umuttur .Hayatımıza anlam katan diğer üç mumun da devamlı yanık kalabilmesi için biraz özveri ve gayret gerekir . Bir Umuttur Yaşamak ...
Ortam çok rüzgârlıydı. Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu. 4 mum yavaşça yanıyordu ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyulabiliyordu.
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum,
”Ben İNANÇ‘ım! Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim. Onun için, bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı.” Sözlerini tamamladığında, esen rüzgâr onu da tamamen söndürdü.
Sırası geldiğinde üçüncü mum, hüzünlü bir sesle başladı konuşmaya;
”Ben SEVGİ‘yim! Ama artık yanacak gücüm kalmadı. İnsanlar beni unuttu, değerimi hiç anlamıyorlar. En yakınlarını sevmeyi bile unuttular.” Sevgi de daha fazla beklemeden sönüp gitti…
Ansızın odaya birden küçük bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü.
Üzgün ve ağlamaklı bir sesle;
”Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu” diye seslendi.
Ardından da hüngür hüngür ağlamaya başladı.
O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı; “Korkma, ben hala yanıyorum. Ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz, ben UMUT‘um!”
Duyduklarıyla sevinen çocuk, gözleri mutlulukla parlayarak, UMUT mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı.
Tüm herkes vazgeçtiğinde umut fısıldadı; bir kez daha dene.✨
Buradan çıkarmamız gereken; bizi hayata bağlayan tek şey umuttur. Umudu olan insanlar hayata daha güvenle bakarlar. Ümitvar olunuz..
Hayatımıza anlam katan diğer üç mumun da devamlı yanık kalabilmesi için biraz özveri ve gayret gerekir.
Bir Umuttur Yaşamak.🕯
