Bu noktada kitabın kendime ışık tutmasını dilediğim 3 bölümü yazmak istiyorum:
1- İyi anne ya da baba, kendisini yaşayabilen kişidir. Kendimi düzeltme çabamı görünür kılmalı, böylelikle çocuklarımın bu çabaya daha erken yaşta başlamalarına yardımcı olmalıyım.
2- Biz birbirimize bakarak insanı tanıyamayız, ancak Allah’ın bize öğrettiği ayetlerle kendimizi tanımaya yaklaşabiliriz. (Bizlere usulü öğreten Rabbimize şükürler olsun)
3- Çünkü değişme, «neden» öyle davrandığımızı görebilmekten çok, o davranışı «nasıl» yaptığımızı anında fark edip, aradaki yaşantımızı anlamaya çalışarak gerçekleştirilebilir. Aynı filmlerdeki gibi. Bazen filmde sahne durur da oyuncu zihninden yapmak istediklerini hayal eder, biz de sanki gerçekte yaptığını zannedip nasıl yapar böyle bir şeyi deriz ya, ama birkaç dk sonra onun hayalinde olduğunu ve aslında yapmadığını görür derinden bir ohhh çekeriz. Ben de en azından değişime bunu yaparak başlayabilmeyi ve devamında hayal bile etmemeyi diliyorum. Çünkü, bir duyguyu «nasıl» yaşamakta olduğumuzu fark edebilmek, onun geçmişe dönük «nedenleri »ni açıklayabilmiş olmaktan çok daha büyük önem taşır!
