Iago tiplemesi üzerine yorum yapacağım. Eserin neredeyse her perdesinde "namuslu, çok namuslu, aman tanrım bu kadar namuslu nasıl olunur" ithamlarına maruz kalan Iago, bu sıfatların arkasına sığınarak içindeki kötülük kavramını rahat bir şekilde faaliyete geçirmekte. Bu kalıplar sayesinde karşı olduğu insanları diğer insanlar nazarında ezip geçmekte.
Bir de bunun sözünü aşırı bir taassup ile zihnine kazıyan Othello.
Oysa bir hadiste "Kişiye yalan olarak, her duyduğunu anlatması yeter!" deniliyor.
İftira ile gerçek arasındaki unsurları göremeyen bir kör adeta Othello.
Aşk kavramı, belirli bir mesafeye kadar insanın içindeki evhamı susturuyor ve şeytanın vazifesini üstlenmiş Iago gibi insanların musallat olmasına karşı gelemiyor.
Hayatımızda Iago gibi pek çok insan vardır belki de. Bize düşen; bir insanı, aramıza başka yorumlar almayacak şekilde sevmek.