06.02.2023 04.17
O geceyi anlatmaya çalışmak ne kadar doğru bilmiyorum, ya da ne kadar kendimi ifade ederim onu da bilmiyorum. Bazı acılara sözler anlam yüklemiyor, tesirsiz kalıyor. 2022'de Haziran ayında öğleleyin yatak alttan üstte doğru sıçradı tabi bu durum bana normal gelmedi. Herkesin dilinde bi maraş depremi vardı zaten, hep ne zaman olacak
Tahammül seviyem.
"Eğri ve yamuk yırttığımız kağıtlara hiç tahammül edemedik,her zaman kusursuz kağıt yırtmaya çalıştık.Kaldı ki sırf bu yüzden defterimiz hep erken bitti.Annem 'oğlum yiyor musun bu defterleri?' dediğinde hiç gerçeği söyleyemedim.Yine bundandır ki eğri ve yamuk insanlara hiç tahammül edemedik.Netliğin ve biçimin,doğrunun en beyazında yer almak istedik.Onları sayfa dışında bıraktık.Yeni gelen harflere ve cümlelere temiz bir alan bıraktık."
“Her şeyden çok sıkıldığım bir evreye geldim. Tahammül seviyem yok artık. Kimseye gerektiğinden fazla katlanamıyorum. Kimsenin peşinden koşacak gücüm yok. Belki de koşacak gücüm yok. Olacak her şey kabulüm, olmayana da üzülecek zamanları çoktan geçtim.”
o kadar !!
Yaşamayı hâlen seviyorum, sadece insanlara meylim yok. Çünkü yaş aldıkça inancım sarsıldı, güvenim kayboldu, duygularım köreldi ve tahammül seviyem inanılmaz azaldı. Mutluluğu kendimde aradıkça, başkalarına bağladığım dönemleri hatırlayıp gülümsedim, saflığımla yüzleştim. Artık kendi iç aleminde
bir münzeviyim 😌
Bunalım
İyi değilim,gerçek manada iyi değilim.
Öyle ağrı sızı acı değil,ne yaptığımın farkında olmadan yapıyorum birşeyleri.Birden bire gülme krizine giriyorum,sonra histerik ağlama krizlerine dönüyor.Bu döngü dört gündür böyle.Kimseye göstermeden sessizce ağlıyorum.Kimsenin görmemesi lazım.Çünkü gören olursa mutlaka soracaklar,onlara bu durumu nasıl izah edeceğimi bilmiyorum.Çünkü ben bile tanımıyorum bu halimi.Bir şeyler yapıyorum hemen sıkılıyorum,kitap okumaya tahammülüm kalmamış,filmi başlamadan kapatıyorum.Müziği düşüncelerimi susturmak için son seviyeye getiriyorum.Boş bir gürültü...
Olmuyor,kendimi bir yerlere konumlandıramıyorum,hayata karşı amacımı yitirdim.Ses tonum en ufak şeye çok yükselmeye başladı, tahammül seviyem yerlerde, insanlar (!)la iletişim kuramıyorum,iki cümleden sonra kaçıp yatağıma sığınmak için fırsat kolluyorum.Sıkıntıdan sürekli uyumaya başladım,ama öyle derin mışıl mışıl uykular değil bunlar.Yatata 7/8 saat uzanıp zorlama gelen uykular.sabaha karşı dalıyorum, uyandığımda zaten gün yarılanmış oluyor.Bölük pörçük bir uyku çektiğim içinde aşırı yorgun bitkin , bir şey yapmaya takatim kalmamış şekilde,ruh gibi evde dolanıyorum.BEN GERÇEKTEN İYİ DEĞİLİM.
28.12.22
İstanbul
Sacar
Şu paragraf güzel anlatmış; “Her şeyden çok sıkıldığım bir evreye geldim. Tahammül seviyem yok artık. Kimseye gerektiğinden fazla katlanamıyorum. Kimsenin peşinden koşacak gücüm yok. Olacak her şey kabulüm, olmayana da üzülecek zamanları çoktan geçtim.”
Her şeyden çok sıkıldığım bir evredeyim. Tahammül seviyem yok artık. Kimseye gerektiğinden fazla katlanamıyorum. Kimsenin peşinden koşacak gücüm yok. Olacak her şey kabulum, olmayanada üzülecek zamanı çoktan geçtim.
Şu paragraf güzel anlatmış;
"Her şeyden çok sıkıldığım bir evreye geldim. Tahammül seviyem yok artık. Kimseye gerektiğinden fazla katlanamıyorum. Kimsenin peşinden koşacak gücüm yok. Belki de koşacak gücüm yok.Olacak her şey kabulüm, olmayana da üzülecek zamanları çoktan geçtim."