Her mevsim içinde ebediyet taşır. Ebediyet mevsimler halinde görünür bize. Bir mısra, bir baharı yüreğimize ebediyet coşkusuyla getirir. Şair, kelimelerden taze bir bahar kurar, kâri bir mısra ile ebedî baharın hayalini kurar. Nasuhî Bilmen, "mensur dahi olsa, edebiyatın en güzîde parçası şiirdir." der.
Beşir Ayvazoğlu Aşk Estetiği'de şu ifadeleri kullanır: "Müslüman sanatçı rengin aslına yani nur'a doğru devamlı bir arayış içindedir." Bu aslında geleneğin tanımıdır. Nasuhî Bilmen geleneğin bir parçasıdır ve bunu devam ettirmiştir. Kaleme aldığı metin nesirdir ama özü şiirdir.
2014 Tahran Uluslararası Kitap Fuarında Semerkand Yayınevinin standına uğramıştım. Görevlilerle sohbet ederken daha önce varlığından haberdar olduğum ama sahip olamadığım bir kitabı gördüm. Orijinal ismi İki Şükûfe-i Taaşşuk. Müellifi Ömer Nasuhî Bilmen.
Muhtemelen pek çok kişinin bilmediği bir kitap. Son devrin kıymetli âlimlerinden Ömer Nasuhî Bilmen'in gençlik yıllarında kaleme aldığı bir aşk romanı. 88 sahife. Kitabın önsözünde "imhasına gönlün razı olmuyor" notunu düşmüş. Nedenini ise bir ümide bağlamış: "Islam ahlakını geliştirmek!"
Belki bu yüzden hikaye basit ama tasvirler ve tasvirlerle anlatılmak istenenler uzun. Tasvirleri dikkatle okursanız divan edebiyatından mısralar okuyor gibi hissediyorsunuz. O satırlar size ebedî baharın şualarını sunuyor. Aşkın insandan insana olan kısa güzergâhından çıkıp, insandan Allaha olan uzun güzergâhına giriyorsunuz.
Son olarak, metin sadeleştirme olayını hala anlamış değilim. Orijinalini okumayı çok isterdim.
