Nasıl olsa yalnızdı...
Oh... Tapılası huzur ...
Sayfa 198Kitabı okudu
Naifçe Kalın...
İçinde benimde "Öykü" mün bulunduğu Naifçe Dergi 3. Sayısında emeği geçen yazar ve çizer arkadaşlarıma, ablalarıma ve abilerime teşekkür ederim. Gerçekten ortaya çok güzel bir dergi çıkarmışlar. Özellikle 
Ataol Behramoğlu - https://1000kitap.com/yazar/Inci-Aral - 
Nevzat Çelik gibi
Kendisini dünyevi hayattan kopmuş, cennetin aralanan kapısından içeriye doğru bakıyormuş gibi hissetti. Şimdiye kadar hiç bilmediği bir hazzın kendisine doğru koşarak geldiğini duyumsadı. Bunca zaman hayal gücünde şüpheyle canlananı, sevgiyle biriktirileni, prensesin yabancı fakat pek tanıdık yüzünde buldu. Daha önce hiç hayran olamadığı, hiç sevemediği hatta saygı bile duyamadığı ancak ruhunun birlikte eriyip kaynaştığı ve onu kendi içinden çekip çıkararak kendisiyle beraber bilinmeyen bir varoluş ve yaşam biçimine perçinleyen hayali bir suret, bir tasvir, tapılası bir yüzdü bu. Belki de bir saplantı, bir sanrı..Orada durduğu saniyeler böyle geçti. Kelimelerin yaşamadığı bir dünyada, Abafi bedeninden kopup yükselmişti ve bilinmeyen bir hayata bakıyordu.
Bazı zorunluluklar var hayatta, müthiş zorluklar var. Karşı çıkamayacağın eylemler, bu eylemleri gerektiren olaylar ve tam da bu olayların tapılası kahramanları var. İdare edemediğin ruh halleri, güç yetiremediğin düşünce kayıpları, aklından bağımsız tepkiler var. Görmeden tanımak, dokunmadan hissetmek var. Komik ve dahi trajikomik hallere düşmek var. Düştüğünü gizlemeye ihtiyaç bile duymamak var. Köpek gibi bilmek ama bilmemezlikten gelmek var. Ruhunla ne kadar bağdaşık ise zekandan o kadar bağımsız hisler var. Beynini mıncıklayan gerçekler var hayatta. Adımlarını beyin kıvrımlarında atan, bu sayede de seni tanıyan, bu kıvrımların her dönemecinde köşebaşı aynalarında kendini bulan adamlar var. Nefes aldıran sözler, sazlar, şarkılar, türküler var. Gülümsemeyi hatırlatan insanlar var. Ruhunda savaşlar var. Bir fareden farksız hapsolduğun, her çıkmaz sokağını keşfetmeyi ölürcesine istediğin labirentler var. Duvara her çarptığında atılan kahkahaları duyan fare olmak var. Çaresizlik var. Ölüler de var etrafta, çürümüşler de var. Onlardan olmadığını kanıtlamak tasası var. Bunun için de sınırsız bir karalık bürümüş gözlerin var. Hayatta açamayacağın savaşlar var. Hükmen mağlup olunmuş, sahaya bile çıkılamamış mücadeleler var. Gönlün ekmeğidir umut, tırtıklamak var. Bir soluğu tanımak, bir ağzı bilmek var. Bitmeyen geceler var, Varışı olunamayan yollar var. Bir acı kahveyi bile karşılık yudumlayabilmak için yanmak var. Daha neler neler var aslında. En çok da teşekkür var, şükür var. Öyle ya da böyle iyikiler var. Her haliyle kabullü, hep varolsunlar var...
"Sana bakınca aklıma hep ne geliyor biliyor musun Pamuk?...
Vatan...
Bu kız var ya diyorum. Benim vatanım. Doğduğum evim. Yurdum. Sığınağım. Edirne'den Kars'a, karış karış toprağım. İzmir'in dağlarında açan en güzel çiçeğim, mavi mavi bakan Atatürk'üm...Neşe saçan cumhuriyetim...
Ellerin parmakların, dudakların, gülüşün, bakışın, tenin, kokun, vatanımın binbir parçası...Kutsal, korunası, tapılası, uğruna ölünesi...Benim..."
Tapılası yaratık, seninki gibi bir duyarlılık asla
görmedim, böyle tatlı bir zekâ hiç görmedim
Sayfa 81Kitabı okudu
"Nereliymiş, kimlerdenmiş, bana ne? Benim için o tepeden tırnağa tapılası bir varlık."
Sayfa 63Kitabı okudu
