Tuğçe
@tgctgct
Gazi Mustafa Kemal in izinde...
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
SNÜ Yüksek Lisans
Samsun
Amasya, 3 Ocak 1991
47 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu, anlamazlardı…
“Bana yalan söylemeni isterdim aslında… Çünkü insan ancak kaybetmekten çok korktuğu bir şey için yalan söyler.”
Sayfa 55Kitabı okudu
Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum.
Okur Takip Önerileri
Bilmediğin bir oyunu oynuyorsan ilk hamleyi rakibinin yapmasına izin vermelisin.
Sonra aramıza şehirler girecek,
hiç karşılaşmayacağız.
Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek.
Sonra da belki birimiz öleceğiz,
diğerimiz hiç bilmeyecek.
Öğrenmenin tek yolu yaşamaktır.
Herkesin yerini bulup oturduğu kalabalık bir sofrada, ayakta kalmış gibi hissediyorum.
Benimle savaşma.
Çünkü kazanırsan kaybedersin.
Günümüz dünyası kimin eseri?
İnsanın mı, Tanrı'nın mı?
Seks ve şiddet! İnsanoğlunun hem en derininde hem de en yüzeyinde yatan iki içgüdü.
İkisini de yaparken utandığımız için icat ettik yasaları ve evlilikleri.
Altı milyarlık bir seks ve şiddet bahçesi. Altı milyarlık bir gaz odası... Gerçekçi olalım! İyi bir gösteriyiz bizi seyredene. Onun için ölüp ölüp doğuyoruz. Gösteri devam etsin diye...
Katilin kurbanını öldürmesi değil, kafasını kesip kesmediği hatırlanır!
Kendimi defalarca buldum, defalarca kaybettim.
Beni yüzüstü gömün, çünkü yeterince gördüm.
- İnsanın bir tutamağı olmalı.
- Anlamadım.
- Tutamak sorunu dedim.
Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.
Kimi zenginliğe tutunur, kimi müdürlüğe, kimi işine...
Ben toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum:
Gerçek sevgiyi!
İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri ama "olamadıkları" kişiyi anlatırlar.
Bu roman şöyle başlar:
"Birden kaldırımlarda taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi, içimdeki sıkıntı eridi."
Bu roman şöyle biter:
"Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu, anlamazlardı."
Pes ettiğimden değil, olmayacağını gözüme soka soka gösterdiğin için vazgeçtim.
Ben şuna inanıyorum: Sevgi insana her şeyi yaptırabilir, sevgisizlik de...
Yalnızların çoğu, kendileriyle arkadaşlık etmeyi öğrenmiş zeki insanlardır.
Sanki bütün hayatım boyunca yanlış melodiyle dans edip durmuşum.
Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır.