Yaratıcı iş ne olursa olsun, yaratan kişi kendisini, dış evrenin bir parçası olan malzemesiyle bir tutar. Marangoz masa yaparken, kuyumcu mücevher işlerken, köylü ekin yetiştirir, ressam resmini boyarken, bu yaratıcı işlerin her birinde işçiyle nesnesi bir olur; yaratma eylemi sırasında kişi evrenle birleşir. Ama bu, yalnız üretici işler için, benim tasarlayıp yaptığım, benim sonucunu aldığım işler için geçerlidir. Çağımızda bir memurun, sonu gelmez sanayi zincirindeki işçinin çalışmasını düşünürsek işin yaratıcılığından pek eser kalmamıştır artık. İşçi makinanın ya da yönetim örgütünün bir parçası durumundadır. Artık o insan değildir o - çünkü topluma katılmaktan öte bir birleşme yoktur burada.
Sadist kişi de, sığınan kişi gibi, bağlıdır; tıpkı sığınan kişinin sadiste bağlı olması gibi; bunlardan biri öbürü olmadan yaşayamaz. Tek ayrılık şudur: Sadist buyurur, kullanır, incitir, aşağılar; mazoşistse buyruğa uyar, kullanılır, incitilir, aşağılanır. Gerçek anlamıyla alınırsa oldukça büyük bir ayrımdır bu, ama daha derinden, duygusal bir açıyla bakılırsa ayrım o kadar da büyük değildir; çünkü mazoşist de, sadist de aynı durumda, bütünleşme olmadan birleşme durumundadırlar. bunu anlarsak aynı kişinin çoğu zaman değişik nesnelere karşı hem sadist hem de mazoşist davranışlar göstermesine şaşmayız.
"Hata işlemek ve bunu düzeltmek için çaba harcamaktan kaçınmak, asıl yanlış davranış budur. Yanlış bir iş yapmışsan, onu düzeltmekten hiçbir zaman utanmamalısın."
Sayfa 63 - *Sel
"Yoksulluk, insanı insanlığından etmez. Ben şahsen kendini beğenmişlerden nefret ederdim."
Sayfa 105 - *Sel