Soru işareti cümlelerimizin arasında kendine hiçbir yer edinemiyordu; ama o kadar çok ünlem işareti vardı ki çevremizdeki herkes kulaklarını tıkamıştı.
TUTUKLUNUN GÜNLÜĞÜ'NDEN
kara bir balta buldu akşam vuracak noktayı
hücreler doldu bir ıslık en yakın maçka tramvayı
kim bırakmış yalnızlığıma bu hüzzâm şarkıyı
kimin bu karanlık kimler sürgülemişler kapıyı
insan olan bağlar her koptuğu yerden yaşamayı
daktilolar camları bulutlu sorgu odalarında
didiklemez mi özgürlüğünü sansaryan hanı'nda
küflenir suyun bir bakır çalığı birikir ağzında
kendini öldürmeyi belki bin kere tasarlarsın da
bir kere aklından geçmez bitirmeden ölmek şarkıyı
gönlünde büyüttüğün o müthiş ünlem içindir ki
seni kapattıkları öyle rezil o kadar çirkindir ki
çıplak bir lâmba mısın dört duvar içindeki
ne lâmbası/söndürülen bütün ilk gençliğindir ki
gözlerin zehirlense de suç sayarsın ağlamayı
görülmez dev böceklerdir sanki büyülü duyargalar
uçaksavar ışıldakları gökyüzünde bir yanlış arar
tophane rıhtımı'nda acı acı gemiler kalkar
hücreleri akşam olur haydut öfkeleri kaplar
ezerim sanırsın vurursan tek bir yumrukta dünyayı
Ünlem işareti gibisin. Çok keskinsin.
Soru işareti gibisin. Çok muğlaksın.
Sayfa 216Kitabı okudu
Kitap
Kitaplığın raflarından uzun, boğuk bir uğultu iniyor üstüme; herhangi bir kitabı alıp ilerideki okuma koltuğuna otursam durum uzun uzadıya değişmeyecek: açtığım sayfadan doğan sesler, ama mırıltı ama ünlem, kafatasımın içinde dolanadursunlar, aynı uğultunun eşliğinde, saatin akışına salıvereceğim içimdeki huzursuzluğu. Buna alışmışım ben.
Kainat "bir ünlem" diye haykırır,insan "şey" diye söylenir,yürek ise "hiç!" diye susar.Bu kısacık dünya hayatının sonunda insan ya "hiç" olur ya "bir" ya da "şey".Susulması gereken yer işte tam burasıdır.İnsanın ne olduğunu bu suskunluğu tayin eder.
"BURADA SİYASET YAPMAK KESİNLİKLE YASAKTIR!" Ünlem!
