Üzmem ben seni onlar gibi
Baksana ;
Herkes kalbini yormuş
Üzmem ben seni güneş güzeli
Seninle ağlar
Seninle gülerim
Bir tek sana yazar
Sana okurum
Güneş güzeli.
"Korkuyorum!"
"Neden?"
"Beni çok üzeceksin!"
O an bağırmak, sakın korkma demek istedim. Korkma, ben seni hiç üzmem... Diyemedim. Yaralarını görmüştüm çünkü. Belki de daha ilk günden yaralarımızla eşitlenmiştik birbirimize. Bizi birbirimize çeken benzer yaralar ağzımıza sıçacaktı. Herkes iyi bilir birbirlerinin en çok canını yakanlar birbirlerine denk insanlardır. Acıyla ve yarayla denkleştiğin birine nasıl yalan söylersin?
Ben üzmem insanları. İnsanlar huzunlensin istemem. Zira huzunlenen insan Allah'ı hatırlar.
Vedat Günyol 20 Ağustos 1975
“Üzülme be hoca, diyordu. Ben düşünmem, üzmem kendimi ha öldüm ha öleceğim diye. Yaşadığım sürece beni ilgilendiren tek şey, yapabileceğimi yapmaktır.”
Sayfa 136 - May Yayınları
Üzmem ..
“Ben seni hiç üzmem.
Papatya çayı yapmak isterim sana,
sonra portakal çayı.
Ama ben seni hiç üzemem.”
Nefsin diyor ki..
BEN ÜZMEM İNSANLARI. İnsanlar hüzünlensin istemem. Zira hüzünlenen insan Allah’ı hatırlar. Belki de o sebeple hep dünyalık şeyleri, insana hoş gelenleri yapsın istedim. Makam,mevki, mal/mülk,para,şehvet... Şayet bunları aklına sokarsam insan dahasını ister ve Allah’ı unuturdu.
Sayfa 26Kitabı okudu
Üzmem seni demişti, her kelimesiyle beni öldüren..