Yol uzun, ilerliyorum..
Her adımda bir şeye yaklaşırken,
Uzaklaştığım bir şeyin hüznü..
Belki bir ses, bir tat ya da bir portre, fakat örtülü..
Bir şey saklıyorum kendimden, söylemiyorum..
Her kuyuda nidâsı yankılanır sırların,
Kazıldım, derinleşiyorum..
Yalçın kayalarıyla haşmetli dağlar,
Çağırıyorlar ismimi doruklarından..
Kimi sapıyorum, mağlup oluyorum,
Hayal gibi ellerin tutuyor hoyrat saçaklarımdan,
Önüme düşüyor başım, mahcup oluyorum..
Kalbime karanlık ormanlar düşüyor ilk,
Sonra heybetiyle arzı tutan dağlar..
Ağaçlar, donmak üzere olan akarsular düşüyor,
Üstünde yürüdükçe sanki bitmeyecek bu yol,
Bükülüp küçülüyor,
Sen düşüyorsun en son,
Ve ben düşüyorum dizlerimin üstüne..
Bilmiyorum neden bu sızı,
Bilmemek acıtıyor..
Gidiyorum,
Az kaldım..
Ulaşamamak tam anlamıyla varmaktır:
Su canlısı suyu görmez.
Ay'da yaşayanlar,
Ay ışığının rengini bilmez.
Uzaklık ve dostluk bizim hikayemizdir:
Bunun dışındakiler ise birer arzu.
Duyguların ortada olduğu yerde,
Kuşların seçimi kafestir.
Özgürlüğün küçük genişliğini;
Esirin gözünden görmek gerekir,
Dağlar sıra dağlar içindedir,
Dağı çölde de görmek gerekir.
Bahçem ağaçsız olsa da
Aklımda dikme düşüncem var
Şiiri, Aşkı, vahiyi
Hepsini sahip olmadan yaşarım.
Yaser Kanberlo
Bazı insanlardan kopmak güç. Bu bazen aileden biri olur bazen eski bir dost bazen yeni biri. Zihnimizde yok saysak da varlığı bir türlü son bulmuyor, kopamıyor insan. Ne tuhaf. Aynı kitapta geçiyor: "Yaşayan birinin yası nasıl tutulur diye soruyordu kendi kendine." Her şey bu soruda gizli sevgili okur. Yüreğimizden söküp attık mı birini,
"Yaşamında bir amaç bul ve ona göre yaşa."
🕯Khaled Hosseini
📖Ve Dağlar Yankılandı
yazmadım seni daha,
sevmeye ayırdım tüm zamanları,
yazmaya bu yüzden vaktim olmadı.
ben düşünmeye başlayınca seni
-ki bu bir önceki düşünmenin sonundan çok öncedir-
inan ki dağlar, taşlar,
inan ki bulutlar, yağmur ve kar
toprakla su ve gökyüzü,
güneş ay ve yıldızlar
onlar da benimle birlikte
ve onlar da benim kadar seni düşünürler...
hep dalgınım bu günlerde
saati cezveye koyup yumurta tutuyorum,
bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum.
aklım başıma gelmiyor,
başıma çarpmadan dallar
yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum.
nisan'a kaç var diyorum saati sorarken.
hiç böyle olmamıştım.
bilenlere sordum;
'aşk bu' dediler..."
Dağlar, insanlar ve hatta ölüm bile yorulduysa şimdi en güzel şiir Barıştır...
selahaddin eyyubi
Selahaddin Eyyûbi,Hicri 532 yılında Tikrit'te doğmuştur.Babası Necmettin Eyyûb,annesi Sit Hatun'dur.Babası Selçukluların Tikrit valisidir.Selahaddin Eyyûbi'nin doğduğu yıl aşireti ile birlikte Tikrit'ten ayrılarak Musul'a gitmiş ve Zengi'nin hizmetine girmiştir.Selahaddin Eyyûbi,Baalbek ve Şam'da büyümüştür.Bu
Nisan'a Kaç Var
yazmadım seni daha,
sevmeye ayırdım tüm zamanları,
yazmaya bu yüzden vaktim olmadı.
ben düşünmeye başlayınca seni
-ki bu bir önceki düşünmenin sonundan çok öncedir-
inan ki dağlar, taşlar,
inan ki bulutlar, yağmur ve kar
toprakla su ve gökyüzü,
güneş ay ve yıldızlar
onlar da benimle birlikte
ve onlar da benim kadar seni düşünürler...
hep dalgınım bu günlerde
saati cezveye koyup yumurta tutuyorum,
bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum.
aklım başıma gelmiyor,
başıma çarpmadan dallar
yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum.
nisan'a kaç var diyorum saati sorarken.
hiç böyle olmamıştım.
bilenlere sordum;
'aşk bu' dediler..."
Metin Vural
Beni bağışla...
Ağladığın zaman hep Ergenekon'u hatırlarım. Ergenekon'u unutmak istemiyorum.
Hatırlamak için de seni ağlatmak mı gerek?
O günün aşkına beni bağışla, su gibi akan kan aşkına, alınan* doğranan erler aşkına,
geçit vermez dağlar ve bereketli soyumuz aşkına beni bağışla...
Dilaver Cebeci