Bu resimler neyi anlatır?
Minyatürlerde yer alan manzaralar ile divan edebiyatı mazmunları arasında bir bağlantı var. Her unsur bir nevi tasavvufî sembol. Gül sevgiliyi, bülbül âşığı, lâle şarap kadehini, servi doğruluğu temsil ediyor.
Ya bu resimlerde gördüklerimiz?
Bunlar da bir nevi minyatürlerin sembolik dilini, sürekli tekrar edilen mazmunlarını kullanıyor.
Turna katarları gurbetteki sevgiliye selam götürüyor. Karlı dağlar aradaki engeldir. Bacasından dumanlar yükselen beyaz badanalı kırmızı kiremitli kulübe kartpostal duyarlığının mutluluk simgesidir. Köprü sevgilileri kavuşturur; iri gövdeli, serin gölgeli ulu ağaçlar güvenliği temsil eder.
Sayfa 67Kitabı okudu
Keske yine genc, cahil, özgür, pervasiz olsam da dünyaya merakla adim atsam, ac kalip yol kenarinda kiraz atistirsam, dört yol agzinda "saga mi sola mi" diye karar vermek için ceketin dugmelerini saysam! Keske yine mis kokulu, ilik, kisa yaz gecelerini yol üstündeki samanlarda uyurken kacirsam, keske yine gezgin olsam da ormanin kuslari, kertenkeleleri ve böcekleriyle masum bir uyum içinde yasasam! Tüm bunlar koca bir yaza ve bir çift çizme eskitmeye degerdi dogrusu! Ama imkânsiz artik. Eski sarkilari söylemenin, eski gezgin bastonunu sallamanin, sevdigim eski, tozlu yollarda yürümenin, yeniden gençlestigimi ve her seyin eski günlerdeki gibi oldugunu sanmanin alemi yok.
Hayir, bunlar geçmiste kaldi. Yaslandigamdan ya da muhafazakârlastigmdan degil! Ah, eskisinden daha delidolu, daha pervasizim belki, benimle akilli insanlar ve işleri arasinda yakinlik ve ittifak hâla kurulamadi. Hayatin sesini, o azgin delikanli donemlerimdeki gibi içimde duyuyorum hala ve onu duymazdan gelmeye de niyetim yok. Ama gezginlige, dostluga, mesale ve sarkilarla içki meclislerine artik çagirmiyor hayat beni, sesi daha alçak, daha derin simdi ve beni giderek daha issiz, giderek daha karanlik ve sessiz yollara çagiriyor; ucunda haz mi yoksa keder mi oldugunu bilmedigim bu yollardan gecmek istiyorum, geçmek zorundayim.
Sayfa 55Kitabı okudu
*Birisi övgüyü birisi düşmanlığı hak etmiyor*
Tam bu topraklarda dua edenleri yeren, eleştiren ve alay eden bir kitlenin varlığından ötürü bir kaç kez yazılar yazmış idim.
Şimdi birincisi inanmıyor ise inanmıyordur batıdaki bazı inanmayanlarda inanmayıp günahların insana zararını sevapların yararını keşfeden kitle çıkıp inananları inançlarından vazgeçirmek için vaktini boşa harcamıyor.
Emevî Camii
Mecid misafirini, Şam'ı güneyden ve doğudan çevreleyen geniş bir vaha olan Guta'ya götürdü. Çiftçiler kış ekimini tamamlamış ancak buğday henüz yeşermemişti. Şeftali, kayısı ve diğer ağaçlar çıplak duruyordu. Çalışkan kadınlar sadece portakalları ve kışlık sebzeleri sepetlerine dolduruyordu. Vahanın büyüleyiciliğine rağmen Kamil, aklı ve kalbi şehirdeydi. Şam'da geniş bahçeler, geniş yolları gölgeleyen ağaçlar vardı. Kamil, dünyanın en meşhur camilerinden olan ve şehirdeki 250 caminin en büyüğü olan Emeviye camiini ziyaret etti. Cami, 705 yılında Vaftizci Yahya Kilisesinin üzerine inşa edilmişti. Daha önce de bir Arami tanrısının tapınağıydı. Bina mozaiklerle süslenmiş, büyük avlu kemerlerle çevrelenmişti. En geniş kısmı namaz alanı için ayrılmıştı. Caminin ana giriş ve çıkışında Jüpiter tapınağından kalma bir ark vardı. Kamil, bu arktan geçerek Ortadoğu'ya has kokular ve çocuk, kadın-erkek, at arabası ve kornalardan oluşan bir ses curcunasının içine düştü. Hamidiye Çarşısı'nın ana kısmı İpek Çarşısı olarak adlandırılıyordu, nam-ı diğer Hanımlar Çarşısı. Kamil, Hamidiye Çarşısını boydan boya geçerek Türkler, Araplar ve Romalılar tarafından yapılan duvar ve kalıntıları inceledi. Duvar etrafında gezinirken küçük atölyelerde yapılan mobilya, dokuma bez, kıyafetler ve deri eşyalara göz attı. Ayrıca Ortadoğu'nun her tarafında olduğunu bildiği bakır, ahşap, gümüş ve kuyum işleriyle uğraşan kişilerin sabrına hayran kaldı.
