Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
“Amcam, baba yüreklim, sana hürmetim bitmez. Ama beni onlar anlamasa da sen anla. Onlara cevabımı aynen şöyle ilet! Allah davamdır, Hatice sevdamdır. Makamım Rabbimin rızasıdır.”