Mutluluk üzerine aktör Paul Hörbiger, epeyce iyimser. Diyor ki:
"Mutluluk çoğu zaman, boşuna aranan gözlük gibidir. İnsan, burnunda iken bulamaz."
Benim yıllardan beri aklımdan geçirdiğimi, Oswald Spengler çok iyi özetliyor: "Sürekli mutluluk bezdiricidir."
Gerçekten de özellikle abartılmış mutluluk, şaşkınlığa sürükler. Sürekli mutluluk ise, uyuşukluk yaratır. Ruhsal miskinleşmenin, kanalına giriştir. Aslında sürekli mutluluk da, abartılmış bir ölçüsüzlüktür. Arasıra huzurlu olmak, yalnız huzurlu olabilmek, adam olana yetmelidir.