ARALIK ÇEKİLİŞİMİZ BAŞLIYOR..
ÇEKİLİŞİMİZ BİTMİŞTİR.
BUNCA ZAMAN EMEK VE KİTAP VEREN HERKESE SONSUZ TEŞEKKÜRLER. YÜREĞİNİZE SAĞLIK GÜZEL İNSANLAR..
Öncelikle bu çekilişe bağışladığı kitaplarla, emekleriyle, paylaşımlarıyla katkıda bulunan herkese çok teşekkür ederim. Sizlerin sayenizde çok daha güzellerini birlikte yapacağınıza şüphem yok. Şimdi kazananları seçme
Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Bir hasta odasının penceresinde
Yalnız bende değil yalnızlık hâli
Deniz de karanlık, gökyüzü de
Bir acayip kuşların hâli
Bakma fakirmişim, kimsesizmişim,
Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Benim de sevdalar geçti başımdan .
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Zamanla anlıyor insan dünyayı.
Ölürüz diye mi üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada
Kötülükten gayri?
Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz.
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Hepsini unuturuz.
Orhan Veli Kanık / Ölüme Yakın
İlk öykü denemem :) Yorumlarınız değerlidir benim için
TURUNCU
Soğuk bir kış gecesiydi. Doğa; yeni yılı beklemiş gibi biriktirdiği en sert ve soğuk rüzgarını üzerimize fırlatıyor, dişlerimizin gıcırdamasına yetecek kadar donuk bir hava dağıtıyordu. Rüzgarın uğuldayışı boşlukta süzülüp aceleyle yüzümü yalayarak geçiyor ve sırasını sonraki hava akımına bırakıyordu. Oldum olası bu sert ve kuru havadan
"Ölünce biz de iyi adam oluruz"
ÖLÜME YAKIN
Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Bir hasta odasının penceresinde;
Yalnız bende değil yalnızlık hali;
Deniz de karanlık, gökyüzü de;
Bir acayip, kuşların hâli.
Bakma fakirmişim, kimsesizmişim;
- Akşam üstüne doğru, kış vakti -
Benim de sevdalar geçti başımdan.
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış;
Zamanla anlıyor insan dünyayı.
Ölürüz diye mi üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada
Kötülükten gayri?
Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Hepsini unuturuz.
Orhan Veli Kanık
"Akşamüstüne doğru, kış vakti; Bir hasta odasının penceresinde; Yalnız bende değil yalnızlık hali; Deniz de karanlık, gökyüzü de; Bir acaip, kuşların hali."
. . .
ŞİİR-MİİR
K/aralamalar
(Not: Mükerrer kayıtlar, sâir hata ve düzenlemeler bir ara yapılacaktır inşallah, diyelim... Bu hususta okurlardan özür dileriz...)
“Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Bir hasta odasının penceresinde;
Yalnız bende değil yalnızlık hâli;
Deniz de karanlık, gökyüzü de;
Bir acayip, kuşların hâli.”
Orhan Veli Kanık
Düşünürken buldum kayayı
Otlarla konuşmaktan geliyordum. Ölü bir yaprak, adını unutmuş bir sokak, sav dolu bir tümce, suçlu bir ırmak, bir de partal bir kuş yürüyorduk. Bir atlıkarıncaydı yaşamak, onu yürü yorduk.
Bilirim sözcüklerin ulaştığı yere hiçbir şey erişemez. Isa ile Kara hisari'nin gömlekleri dikişsizdi. Sözcükler bunu gördü.
(Ey görünmezlik! Elimden tut. Gecede sözcüklerin ağırlığı daha bir artıyor. Ve ... [Yazık, tümcemi tamamlayamayacağım.))
Anlamdan hep kuşku duydum. Evler, odalardı, unuttum. Dünya ki varlığının ayırdında değildir. Trenler geçer yüzünden: Kendini varsayar.
Her şey, her şey konuşur evrende. Evler, çocuklar, nehirler, coğrafya. Nehirlerin vakti olmadığını okudum.
Coğrafya adına sevinmemiştir. Anlam sıkıcıdır. Günde üç kez aynada kendine bakar. Yalnızlık saçar. Anlamla ev yapılmaz. Anladım ama yalnızlığım sürüyor. Düşüncelerim yok benim. Kaya bılır kaya olduğunu, ben bilmem. Anladığımda yitirdim şiirimi.
O gün bugün bir akarsu gibi kocadım.
Toplu Şiirler
Bir kitaba başlarken yazarını tanımıyorsam, önce yazarın hayatını okumak ve araştırmakla başlıyorum işe.
Soren Kierkegaard ile de böyle oldu...
Hayatlarımız o kadar birbirine benziyor ki şaşkınlığım bu iletiyi doğurdu.
Kitaptaki cümlelerle ifade etmek istiyorum bu benzerliği;
"..yedi kardeşin en küçüğü olarak dünyaya geldi."
"Babasının bağnaz dindarlığıyla gölgelenen çocukluğu, yalnız ve mutsuz olarak geçti."
"Öğrenci olarak geçirdiği yedi yıl boyunca, akademik dehası ve müsrifçe sosyal yaşamıyla ünlendi."
"Üniversite kariyerinin sonlarına doğru, babasının sahip çıktığı Hristiyanlığı eleştirmeye başladı ve yeni bir değerler sistemi aramaya başladı."
Yedi kardeşin en küçüğü, bağnaz bir baba, yalnızlık ve mutsuzluk... Uzun okul hayatı, deha olduğundan emin değilim fakat aykırı ve müsrif bir yaşam. Yeni değerler sistemi arayışı ve kapanış demek isterdim fakat Kierkegaard bir de "1841 yılında Regine Olsen ile nişanı bozdu ve kendisini eserlerine adadı."
Sonum da bu şekilde olur mu, bilmiyorum ama umarım kendimi eserlerime adayacağım vakti inşa edebilirim.
1. Kürk Mantolu Madonna - Sabahattin Ali
2. Kuyucaklı Yusuf - Sabahattin Ali
3. İçimizdeki Şeytan - Sabahattin Ali
4. Şeker Portakalı - José Mauro de Vasconcelos
5. Küçük Prens - Antoine de Saint-Exupéry
6. Simyacı - Paulo Coelho
7. Kazanan Yalnızdır - Paulo Coelho
8. Veronika Ölmek İstiyor - Paulo Coelho
9. On Bir Dakika - Paulo Coelho
10. Bir
Yarasa’nın 21 Şiiri
Ölüm rengine bürünmüş
Bir Ahmet Erhan portresi gibi
Dolaştım kendi kıyılarımda
Yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
Elimi düğümlediğim ayağımla
Bir çağdaş ve Müslim olarak
Kendime sığındım
Yenilgim de bu kadardı
Ahmet Erhan
her ölüm kendini bekler
bir yarasanın ömrü kadar yaşadım
- sahi, bir yarasa ne kadar yaşar?
ışığım söndü. kalbim dindi.
bir anka masalıydı yaşadığım
sondum, sonuncuydum
yalnızlık ancak bu kadar taşardı,