yine de geçmişine dair pişmanlığa kapılmak istemedi. fakat ileride de şimdi olduğu gibi yaşamaya devam ederse pişman olacağını sezebiliyordu.
“Şimdiden çekilecek acısı bunun,
Duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya,
‘Yaşadım’ diyebilmen için…”
“Nasıl etmeli de ağlayabilmeli
farkına bile varmadan?
Nasıl etmeli de ağlayabilmeli
ayıpsız
aşikâre
yağmur misali?”
“Yalnız sağlıklı insan aklı ile yaşansaydı, değmezdi yaşamaya can sıkıcı olurdu. Tam aksine güzel olan dünyanın gökyüzü altında
bir deliler topluluğunu andırması.”
Ne diyeceğimi bilemiyordum. O
konuşmayı şimdi yapıyor olsaydık, hem senin acını daha iyi anlardım, hem de babanın acısını. Babanın zor zamanlar geçirdiğini, şeytanlarla savaştığını ve aynı şeytanlar sana da musallat olduğu için üzgün olduğumu söylerdim. Çünkü olan buydu, değil mi? Buna tepki olarak, baban gibi olmamak için yaşamaya çalışırken, kendini hem onun hem de kendi şeytanlarınla boğuşurken bulmuştun.
