Etrafımdaki her şey,
hareketsiz ve suskun olsa da benim
yüreğimde kopan bir fırtına, bir savaş,
bir trajedi yok muydu?(...)Şüphesiz söyleyeceğim
çok şey var ve hayatım, ne kadar kısa
olursa olsun, yaşadığım bu saatten,
yaşayacağım son dakikama kadar onu
dolduracak endişeler, korkular ve
ıstıraplarda kalemimi aşındıracak,
mürekkep hokkasını bitirecek değerde
bir şeyler bulunacaktır.
İhtimal daha kırk sene, elli sene yaşayacağım. İhtimal daha elli yaş bu hazin muzafferiyetin hazin yıldönümünü görmek lazım gelecek. Hayat, ne uzun, YaRabbi, ne uzun?
Sayfa 338Kitabı okudu
Ben, güzel bir yerde de yaşayabilirdim ama...
... neden harita üzerinde bile bulunmayan bir yolda yürüyorum?
Ne zamana kadar, böyle hüzünlü yaşayacağım?
Aklımda sadece tek bir şey var.
"Nasıl normal bir hayat yaşayabilirim?"
-Merve Akpınar
Uyumaya değil
Rüyalarıma gidiyorum
Orada yaşayacağım isteğimce
Uyanıkken hiç yaşayamadığım
Hepsi de gençti güzeldi
Sevdim sevildim diye aldanarak
Son gördüğüm onlar olacak
Bunca yıldır sevgiye dayanamadığım
Ölüme değil
Sonsuzluğa gidiyorum
Orda dinleneceğim gönlümce
Yaşarken hiç mi hiç dinlenemediğim
Kalemim yine elimde
Kağıtlarım da önümde
Son uykusunda düşecek başım
Sağlığımda hiç eğmediğim
"Merhaba gece, sen insanların en dertli dakikalarının sembolüsün. Rengin siyahtır senin, dertleri yüceltir umutları köreltirsin. Karanlığında milyonlarca düşünce barındırırsın. Milyonlarca umudunu yitirmiş düşünce. Dinle beni; artık ben savaşmayı öğrendim. Yalnızlığım beni korkutmuyor aksine yüce bir cesaret veriyor. Senin karanlığına karşı umutlarım aydınlık. Yalnızlığımla var oluyorum artık. Ve ben yaşayacağım anlıyormusun yaşayacağım. Yeneceğim seni... Bilnçli bir yeniş olacak bu günden güne yitip giden umut değil. Önceden benide huzursuz ederdin ama artık başaramıyorsun. Seni yendim hepte yeneceğim. Biliyormusun, kendimi her gün daha da güçlü hissediyorum.
Heyyyyyyy! Bekle beni ileriki zaman sana kavuşacağım."
"Ben hiçbir zaman başkalarının zevkine ortak olmadım. Ya katı bir duygu, ya mutsuzluk duygusu engel oldu bana. Yaşam derdi, yaşam güçlüğü. Bütün sorunların içinde en önemlisi insanlarla uğraşmak. Kokuşmuş toplumun şerri, yiyecek giyecek belası, bunların hepsi durmadan gerçek varlığımızın uyanmasına engel oluyorlar. Vaktiyle onların arasına karışmıştım; başkalarını taklit edeyim dedim. Baktım, soytarıya dönmüşüm. Adına zevk dedikleri her şeyi denedim; gördüm ki başkalarının zevki bana yaramıyor. Her yerde, her zaman yabancı olduğumu hissettim. Diğer insanlarla aramda en ufak bir ilgi dahi yoktu. Başkalarının yaşam tarzına ayak uyduramazdım. Kendi kendime derdim ki hep: Bir gün toplumdan kaçacağım; bir köyde, gözden ırak bir yerde kendi köşeme çekilip yaşayacağım. Ama inziva hayatını şöhret için istemiyordum. Kendimi birinin düşüncesine mahkum etmek, birinin taklitçisi olmak değildi istediğim. Nihayet zevkime göre bir oda yapmaya karar verdim. Sadece kendimin bulunacağı, düşüncelerimin dağılmayacağı bir yer."
Sayfa 80
"E haliyle. Şimdi karşıma çıkacak biriyle mesela yaşayacağım aşk, farklı olacaktır. Ben kıymet bilecek yaşa geldim. Sadece hayatıma alacağım sevgilinin değil, dostlarımın, her şeyin fazlasıyla kıymetini bilen bir adamım artık. Gençlikte hoyratça harcıyoruz bazı şeyleri, "yaaa madem öyle, bitti o zaman bu iş!" diyoruz, şimdi o lafı o kadar kolay etmiyorsun. "Kapı açık, arkanı dön ve çık!" şarkısını, o kadar kolay söylemiyorsun. O kadar kolay Ajda Pekkan olamıyorsun! "Bunu yarın konuşalım" demeyi öğreniyorsun. Çünkü aslında sadece aşk değil, hayata ait dünyada çok az şey olduğunu anlıyorsun. Bütün dünya, bir avuca sığacak kadar şeye indirgeniyor. gençken daha fani ve tali şeylerin peşinde oluyorsun. Mesela laf oturtmaya bayılıyorsun, birinin ağzının payını vermek senin için bir güç göstergesi haline geliyor. Bir yaştan sonra böyle şeylere tenezzül etmemeyi öğreniyorsun. Yaşamı bir kendini oldurma, kamil olma süreci olarak görüyorsun. Ben öyle görüyorum..."
