Victor E. Frankl, toplama kamplarında yaşamış olduğu eziyetleri anlattığı bir ilk bölüm ile kitabına başlamış. Okurken gerçekten sorguluyor insan 'insan, insana bunu yapabilir mi?' diye ama yapabiliyormuş. Var olmak, anlam, yaşam, acı, ölüm gibi kavramlar üzerine yoğunlaşmış ve 'cehennem' diye niteleyebileceğimiz bir ortamdan 'anlam arayışı' ile nasıl çıkılabildiğinden bahsetmiş. Yahudi soykırımını, içinde yaşadığı için güzel bir şekilde bizlere anlatmış. Bunu yaparken de psikiyatır kimliğinin egemen olduğu bir bakış açısı tercih etmiş bu da objektifliği getirmiş. Objektif bir şekilde olayları anlatmış olması ise hem olayların içinde kendimizi görmeyi hem de olayları daha iyi kavrayıp yorumlamamızı sağlamış.
Kitabın bir yerinde ise Yahudilerin özgür kaldıktan sonra sanki kendileri o kadar çok acı çekmemiş, acı ne demek bilmiyormuş gibi davrandıklarını ve davranacaklarından bahsetmiş. Aslında o günden bugüne ışık tutmuş... Alıntıyı bırakıyorum: "Artık özgür oldukları için, özgürlüklerini saygısızca ve acımasızca kullanabileceklerini düşündüler. Onlar için değişen tek şey, eskisi gibi baskı altında olmak yerine şimdi artık baskıcı olmalarıydı. Kasıtlı güç ve adaletsizliğin nesneleri değil, tahrikçileri olmuşlardı. Kendi davranışlarını, yine kendi yaşadıkları korkunç deneyimlerle haklı çıkarma yoluna gitmişlerdi."
Kitabın ikinci bölümünde ise Frankl, kendisinin ortaya atmış olduğu logoterapiden, logoterapinin ilke ve esaslarından ve varoluşçu ekolden bahsediyor. Bu bölüm birçok insan için biraz sıkıcı olabilir ama ben bu bölümü de yerinde ve yeteri kadar buldum.
