Bugünlerde çok zorluyorum kendimi. İyi bir kitap eleştirmeninin daha yorumunu yapmakta sıra; Murat S. Dural’ın Kibrit Evi bugünkü konumuz. İçinde farklı öyküler barındırması sıkılganlığın önüne geçmekte birebir olmuş. Her bir öykü sizi bambaşka bir içsel bakışa ve zamana götürüyor.
“Ya bunu gerçekten yaşamış olabilir mi?”den, “Vaaay hayal gücüne bak” arasında gidip gelirken, kah üstten kah içten kullandığı özel kelimeler ve cümlelerle sizi edebiyatsal bir ziyafet sunuyor. Kurguya diyecek hiçbir lafım yok; bunun anlatılışını ise kendi tarzımda açıklamama gerekirse; kalabalık bir gruba yemek yapan yazarımız, kazanın içine attıkları kadar simya yeteneğini de bolca kullanmış demek daha doğru. Kelime seçimlerinde sihirli bir dokunuş var, içsel/dışsal bakış değil bu, betimleme/canlandırma değil; fark yaratan tarafı da tam bu nokta olmuş.
Garip bir şekilde bu yetenek; ilk başta beni uzaklaştırdığı kadar sonrasında keyif veren taraf oldu.
