Koyu bir hüznün aydınlık yarınlarına sesleniyorum
Attığım kulaçların haddi var hesabı yok
Bildiğim yollar bilmediklerine çıkarken
Dirayet timsali zihnim aklımı selim tutmaya çalışıyordu
Düşünce hızım konuşmamdan hızlıydı
Enerjimin katmanları mitokondirileriyle sekronize
Bir tat,bir doku bir ruh ne aranıyordu?
Bilinmezlik girdabı masumca beni içine çekiyordu
Yorduğum hayat sıra kendisine gelmişcesine yormaya hazırlanıyordu
Nasıl kıyardı? Hırçınlaştırırdı öfkesine yenilenleri
Sakinlik bir meziyetti
Bana verilmemiş olan başkalarına ise hediye edilen bir armağan
Yanıma bıraktığım boş koltuk artık silik ve yorgun
Hevesi de yok birikmiş gölgeler
Yanıma düşürdüğüm gölgem şeffaf ve parlak
Bir dilek tuttuk yarınlara
İnce bir sızı kapanıyor artık
Çektiğim sürmeler artık yazgıma
Silemesin kimseler kendimden başka ...
16/10/2023
Pınar PEKĞÖZ
Rüyamda gördüm seni
Dün gece rüyamda gördüm ben sizi
İkimiz sahilde berabermişiz
Enginde soluyan yorgun denizi
Saran ufuklara ruh olmuşuz biz
Ak benekli siyah tülüyle gece
Alırken bir solgun günü koynuna
Gözlerin mahmurdu senin gizlice
Bir bûse kondurdum güzel boynuna
El ele gülerken her şen yıldıza
Saadet çok uzun sürecek sandım
Hayat dediğimiz o fettan kıza
Aldanmak isterken birden uyandım
Şimdi ne gece ne deniz ne de siz
Görmüyorum artık o nurlu yeri
Elemle inleyen kalbimde yalnız
Biçâre şiirimin kafiyeleri
Nazım Hikmet RAN
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Hoş geldin yeni yaşım, güzelliklerinle gel :)
Cemal Süreya' nın da dediği gibi: " Sadece yorgunum. Ne küs ne yalnız ne aşığım." Fiziksel bir yorgunluk değil bu kalbim yorgun, ruhum yorgun. İyi niyetimin defalarca kez suistimal edilmesinden, insanların beni işi düştüklerinde bilmelerinden yoruldum. Sürekli dinlemekten, sürekli kendi yüküm bana ağır gelirken başkalarının yükünü
MARIENBAD AĞIDI' ndan
Goethe 74 yaşındayken, 19’unda bir genç kızı Ulrike’yi sever. ağzından yazdığı, şimdiki ruh halini şaşırtıcı bir biçimde ifade eden aşağıdaki dizeleri koyar.
Bu şiir reddedilmesi üzerine duyduğu üzüntüyü yansıtır. Goethe şiiri 5 eylül 1823 yılında Cheb'ten Weimar'a giderken yazmaya başlar, 12 eylül'de yolculuğunun bitmesiyle
İnsan kendisi ile vedalaşabilir mi?
Yoruluyorum. Gençlik denilen yanılsamanın ne gücünü ne de güzelliğini hissediyorum.
Yazmak istediğim o kadar şey var ki. Neleri ertelemişim ve nelere geç kalmışım... Zayıf ve güçsüz görünmemek için, ruhumun yaşadığı ızdırapları görmezden gelip, bedenimin çürüyüp gidişine seyirci olmuşum.
Ancak ruhum çoktan vedalaşmaya başlamış. İnsanoğlunun kendi vedasını inkar etmekte ne kadar ısrarcı olduğunu yeni anlıyorum. Aynı zamanda bu bedene hapsolmuş çaresiz ruhumu, zihnimi suçlayarak yine en büyük kötülüğü kendime yapıyorum, sesi çıkmıyor diye ne kadar üstüne gidiyorum öyle.
Bu durdurak bilmez vicdansız, merhametsiz yanımla başka bir insan tanıştı mı bilmiyorum.
Çünkü kimsenin beni nefs olarak hatırlamasını istemem. Umarım hatırınızda ruh olarak kalmayı başarabilirim. Ya da siz nefsinizi bir kenara bırakıp ruhunuzla hatırlayabilirsiniz beni.
Artık bir önemi olmasa da, sizleri nefsimden korumak adına hayatımdan ve gençliğimden ödün verdiğimi bilmenizi isterim. Çünkü kimi nefsimden korumaya çalıştıysam nefsimi karşıma aldım ve onu zaptetmek adına ruhuma derin yaralar açtım.
Çoğu zaman haklı olduğu halde nefse karşı gelmenin ne kadar güç, inanmayıp görmezden gelmenin bile bile gözünü kör, onu duymamaya çalışmanın aleme ve kötülüklere sağır olmak olduğunu bilmiyorsanız daha mutlu olurum. Çünkü bunları bilmiyorsanız ne bu kadar yorgun ne de ölümle baş başasınızdır…
m.c.d
Eylül 2021
Bugün okuduğum ruhuma ilaç olan yazı
Elemde bir lezzet varsa eğer, bu en çok ayrılık eleminden yorgun düşmüşlere yakışır. Vuslatta değil aramaktadır o lezzet, bulmakta değil kaybolmaktadır. Aramayan kaybolmaz, kaybolmayan bulunmaz.
Dünya birbirini arayan ruhlarla dolu. İki satır konuşabileceğimiz, gülüşün ve hüznün kıvrımlarında birlikte kaybolacağımız sahici insana susamış durumdayız. Göğe aynı aşkla bakabileceğimiz, etten ve kemikten olduğu kadar acıdan ve gerçekten yapılma soylu ruh arkadaşları. Onunla yürürken ve ona yürürken kaybolmaktan korkmadığımız, kalplerini kendimize pusula bellediğimiz, maceramızı yüzlerinde seyrettiğimiz, hayatlarını birbirimize tanık kıldığımız dostlar. Şu kalabalık dünyada ancak birbirimize iltica etmekle serinlediğimiz yol ehli.
Kalbini dosta açan, mucizelere de açar.
Sen bir insan arıyorsun. Yüreğin sızısını ve varoluşun ürpertisini yüklenecek bir arkadaş. Ruhun uçurumundan aşağı birlikte kendini boşluğa bırakacak bir yaren. Istırap meyhanesinde kalp tokuşturacak bir sarhoş. Aynı hamurdan ve aynı çamurdan yoğrulduğun parçanı arıyorsun.
Hayır, bir öteki aramıyorsun. Öteki biziz. Her birimiz maceramızı anlatacağımız ve macerasını dinleyeceğimiz, gönlünü gönlümüze, kulağını kalbimize, yarasını yaramıza bitiştireceğimiz halden bilir bir kimse arıyoruz. O kutlu mağara arkadaşını arıyoruz. Sen gönlü kırıkların türküsünü çığırmakla onları çağırıyor, yağmur almış ağaçlara tüneyen kuşların şarkısını şakımakla onlara varlığını duyuruyorsun. Dünya bir ezgiyle dönüyor ve vardığın her yerde soruyorsun : ‘Buraya kanatlarıyla gelmiş birisi var mı?
Kemal Sayar
Yaşamın bir ritmi var
Nabzını saymaktan vazgeçmediğim
Yükselip alçalması seçtiğin renklerin koyuluğunda
Hangi frekansta yaşamak istediğimi belirlediğim
Spektrum aralığında yaşamımı seçtiğim
Gözyaşlarım yarışıyor sağanak yağmurlarla
Esintisini sevdiğim rüzgar türbini ruhumla
Gül sarılı parmaklarım firar ederken dikenlerinden
Koşar adım
Gül ve Kül
Gökhan Özcan,Ruh Yordamı kitabına şu cümlelerle başlamıştı;
"Aslında herkes ne yaparsa, ben de onu yapıyorum. Hayatın ikircikli hikayelerinde zorlu roller alıyorum."
Benim bu hayattaki zorlu rolümü..ikilemimi en güzel bu kelimeler anlatıyor..Gül ve Kül.
Bu iki kelimeyi yan yana ilk kez duyduğumda yine böyle bir Ramazan demleri fakat
Elvan Yurdu
Ne bahardır insanı sevindiren
Nar tanesi gibi gönül beğendiren
Bir ruh gibidir aşinaya kalp
Bigane kalmış iki varlık Havva'nın elinden
Ne ruh koşar adem oğluna
Babalar yatar bir namus uğruna
Gönül gözü açılmış secde eder
Uğruna dökülen bir makber taşına
Ağlamaya mahal yok,sinemiz yorgun
Bir misali güldür de dikenine aman yok!
İhtar almış gönülden,sürgün yemiş bedenden
Göç etmiş bir dededen kimseye hayır yok!