ah be ömer
Ahh Ömer diyerek başlamak istiyorum. Kitap okurken sürekli Ömer’in bir şeyler yapmasını bekliyorsunuz Ömer’de sürekli bir şey yapmak istiyor ama asla yapmıyor topunda sürekli içindeki şeytana atıp duruyor. Zavallı Macide sürekli Ömer bekliyor. Ömer aslında aynı Ömer en başından beri ama yaşamak için yetmiyor sadece Ömer olmak. Kitabı okurken Oblomov’u hatırladım. Oblomov’da bir gün hayatını yola koyacaktı ama işi hep yarına bırakmıştı. Kırlarda gezerken tamam yarın hayatımı yola koyuyorum deyip duruyordu aşkı için her şey yapmaya hazırdı ama hiçbir şey yapmıyordu. O yüzden birine çok benzettim bu iki güzel kitabı. Okuması keyif verici bir kitapta aynı zamanda biraz sinir bozucu. Ve son olarak Sebahattin Ali kitaplarının sonu asla son gibi gelmiyor sanki ikinci bir kitap gelecekmiş gibi yarım bırakıyor okuru. Zeigarnik etkisi seziyorum yazarda. Sanırım işe de yarayor… 
İçimizdeki Şeytan 
Sabahattin Ali
