Kitap boyunca bir hüzündür ki bırakmadı yüreğimi. Her altını çizdiğim cümlede dakikalarca durdum daldım.
Ahh üstadım, bu nasıl bir mükemmelliktir, bu nasıl güzel bir dil, nasıl ince ve kederli bir üsluptur böyle...
Söz konusu Yaşar Kemal olunca kelimeleri seçemiyor insan,söze nasıl başlayacağını bilemiyor haliyle.
İnsanların görmediği belki de görmek bile istemediği ince ve temel konuları nasıl da gözler önüne seriyorsun . Ki bu da senin mükemmelliğinin bir kanıtı olarak kalıyor dizelerde.
Suçlu kuşları hapseden miydi? Yoksa onları özgürlüğe kavuşturmayanlar mı?
Sahi kimdi suçlu...
Tek suç fukara olmak mıydı?
Her cümle, her kelime nasıl özenle seçilebilirse yine öyle seçilmişti ve Yaşar Kemal yine biricikliğini kazımıştı kitaplara.
Bilirsiniz kitapların içeriği hakkında bilgi vermeyi sevmem bunun kitapların gizemini kaçırdığını düşünürüm. Ama belki küçücük bir cümle koca bir kitabı okutur diye şuraya bir cümlecik iliştireyim,
"İnsanlık öldü mü?"dedim.
"Yok," dedi, "ölmedi,ölmedi ama ,bir şeyler oldu,başka bir yerlerde sıkıştı kaldı herhalde?"
