Bu kara günü de unutmayalım, unutturmayalım lütfen:06.02.2023!
Bu fotoğraftan bir tek ben kaldım. Annem, ablam, teyzem, anneannem, yeğenlerim hepsi gitti aynı gece. Bir ben kaldım.
İnsan sanıyor ki sevdiklerini zamanı geldiğinde, herkes hazır olduğunda, her şey yerli yerindeyken, olması gerektiği gibi kaybedecek, uğurlayacak. İnsan sanıyor işte...
Sonra gün geliyor, canından çok sevdiklerinin koca bir enkazın altından çıkmasını bekliyorsun. Sekiz koca gün bekledim ben. Nasıl bir sekiz gündü, ne kimse sorsun ne de ben anlatayım. Çıkarılıp bir betonun üzerine yatırılışlarını; kendi yakınları mı, değil mi diye merak içerisinde sıraya girmiş bir dolu çaresiz insanın her çıkan cenazeyi teşhis etmek için bekleyişini unut unutabilirsen. Annenin o çok sevdiği ve boynundan hiç çıkarmadığı kolyesinden kendi cenazen olduğunu anladığın, battaniyeye sarılıp bir araç arkasında mezarlığa götürdüğün; yıkanmadan, temizlemeden öylece toprağıyla, yarasıyla beresiyle, apar topar kefenlenen ve birkaç dakika içerisinde gömülen insanların, canının diğer yarıları olduğunu kabullen kabullenebilirsen. Güzelce gömebilmek için, yan tarafta çocuğunu defneden aileye 'İşiniz bittiyse küreği alabilir miyiz?' diye sormak zorunda kaldığını hafızandan sil silebilirsen.
Dünyaya gözünü açtığın andan beri yanında olan, sırt sırta verdiğin, kol kola gezdiğin, nefeslendiğin insanlar hiç gitmeyecek sanıyorsun. Sınırlarından geçtiğin anda soluklandığın, caddelerinde sonsuz güvenle yürüdüğün, yüreğinin yuvası olan o şehir hiç yıkılmayacak sanıyorsun.
Belli ki insan hiçbir şey bilmiyor.
Sayfa 207 - Bade Hamavioğlu'nun instagram paylaşımından...
Ruh halimizi, en iyi anlatan dilimizdeki tümcelerdir. Tek odak noktayı hatırlatır titizce, insana. Fasıla vermeden ,detay atlamaksızın. Fırsat vermeden bahanelere gizlenmeden, umarsızca soyunduğumuz kimliğimizi ele verir. Kendimize gelmek isteriz, devam edemeden fire verilir ilk parkurda.. Dostane, ılımlı, hayatımızın ortasına kurulmuş tahtı bırakıp gidemeyiz. Kolumuz uçlarda yaşayan insanlar gibidir. Uzandığı anda dalımız kesilir. Kol kanat geremeyiz kendimize. Sahi biz neye aitiz? Kime sahibiz? Nerede sattık ruhumuzu, özgürken? Sahi biz neyin hesabını soracağız, kendini bilmezlere?! Bilip, bilmeden. Bilinmeden...
06.04.2023 ✍
Kendin Ol Ki..
Kendine yetebilesin.
Başkaları yanında, kendin kalmak.
Çok zor, hatta imkansız birazda!
Çünkü çok maskelendik epey.
Mimiklerimiz bile sahte çoğu kez.
Epey bir yol katettik kendimiz olabilmek için. Neler yapmadık ki? Uğruna ne paralar döktük belki , kendimizi iyileştirmek için. Oysa başkaları iyileştirir mi bizi?
Madde iyileştirir mi? Ruhun ruha yenildiği bir yerde henüz. Tesiri olur mu ki bu çabaların. Sosyalleşmek adına yaptıklarımız bizi yalnızlaştırdı. Kendimize yalnız kaldık bu seferde. Kendimize yabancı. Bizim hakkımızda söz söylendi, bizim yerimize hüküm verildi. Bizim adımıza giydirildi, çıkarıldı. Eksiktik, şimdi ise fazla geliyoruz kendimize !!!
06.04.2023 ✍
Yüreğinde ahı olan bu garip
Sığınmış Allaha bekler muzdarip
Elleri semada dili duada
Acıların döker gönlü yarada
Gömülmüş sükuta, eğmiş başını
Gizliyor herkesten düşen yaşını
Belli ki çok ağır geliyor derdi
Unutup dünyayı çileye girdi
Sözcüklere döner belki son varış
Duadan öte bu ulvi yakarış
Dokunsan hissetmez bile eminim
Bıçak kesiğidir ruhumda benim
Kara sevda belki evlat acısı
Ölmüş yaşayanın bu kaçıncısı
Koparken içinde bir büyük savaş
Varlığı eriyor hem yavaş yavaş.
12-06-2016
Uğur UKUT