Pskopoz Güncesi
17 yaşındayım,tarih 3 Şubat 2019,saat 04.14...İçimde tarifi mümkün olmayan bir coşku ve mutluluk var.Yedi saat önce yediğim dayak hala deli gibi gülme sebebim.Yanımda alt kişiler var.Birisi delirmişcesine şarkı söylüyor,diğeri bağrıyor,bir başkası elindeki topla sevişiyor,kimi bana birşeyler anlatmaya çalışıyor.
Ne olduysa odama kör bir karanlık vurduğunda oldu.Yine çığlık atıp kaçışmaya başladık...Ruhumu ellerimle sökmeye çalışırken vücudum.yine paramparça oluyor.Nefesim kesiliyor,Üşüyorum,hayır sıcak! Beynim karıncalanıyor...Saat 05.18 çıt ses yok...Penceremden doğan kör karanlığa karşılık verdim. vermeliydim...
Kemiklerim arasından sızan kanı hissettiğimde 'kurtuldum!' deyip gözlerimi alabildiğine kapattım.Gözlerimi açtığımda doktor ve annem karşımda...Yine başaramadım.Yine bir hayal kırıklığı birkaç hemşire ve beynimi eriten ilaçlardan başka birşey kalmadı...