Uçurtma Avcısı, aslında bütününde bir kurgu olsa da, bunun ayrı ayrı hayatlarda yaşanmış gerçek olayların sadece örüntüsünün kurgu olduğunu düşünebiliriz.
Çünkü yaşadığımız dünyada ihanet var, şiddet var, istismar var, zulüm var ama dostluk da var, sadakat de var, fedakarlık da var …. İşte bu kitapta olup da gerçek hayatta yaşanmamış hiç bir olay yok.
Emir ve Hasan Kabil’de aynı evde yaşarlar ancak Emir’in babası zengin işadamı, Hasan’ın babası ise o evin hizmetkarıdır. O yüzden her ne kadar birlikte büyüyor olsalar da Emir, Hasan’ı arkadaşım diye tanımlayamaz. Çünkü Hasan o evde Emir’in hizmetini gören kişidir. Ama onunla zaman geçirir, ona kitap okur, uçurtma uçururlar... Hasan, büyük bir sevgiyle, özveriyle Emir’e bağlıdır. Emir’in her istediğini koşulsuz yapabilecek bir çocuktur.
“Hasan’la aynı memeden süt emmiştik. İlk adımlarımızı aynı bahçede, aynı çimenlerin üzerinde atmıştık. Ve ilk sözcüklerimizi aynı çatının altında söylemiştik.
Benimki Baba idi.
Onunkiyse Emir. Benim adım.” (S.12)
Emir ise babası tarafından görülmek, sevilmek, onun güvenini kazanmak için çırpınan bir çocuktur.
“Oysa bu benim görülen değil bakılan, duyulan değil dinlenen biri olabilmek için tek şansımdı.” (S.67)
“Bu on iki yıllık yaşamımın en muhteşem anıydı: Damda beni alkışlayan, sonunda benimle gururlanan Baba’ya bakmak.” (S.69)
İşte bu iki çocuğun yaşadığı trajediyi anlatan, inanılmaz etki altında bırakan, hüzünlendiren, düşündüren, kendini sorgulatan muhteşem bir kitap.
İlk okuduğumda, okuduğum kitaplar arasında en iyisi bu demiştim.
Hala öyle.
