Eda Çimen
@Aedcimne
Sinir bozucu, katlanılmaz ve insanlara tahammülü olmayan biri
22 Ocak 2007
143 okur puanı
Temmuz 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
412 syf.
·
Puan vermedi
• Beni yakalayan şey, size neredeyse değmiyor bile veya tam tersi; sizde masum olan şey bende suçlu oluyor veya tam tersi; sizin için hiçbir sonuç doğurmayan şey benim tabutuma son bir çivi daha çakıyor.
• Kuşkusuz çoğu kez ben de kelimelerimle seni incitmişimdir, ama sonradan bilirdim, canımı yakardı, ama kendime hakim olamazdım, dilimi tutamazdım ve daha ağzımdan çıkarken pişman olurdum. Oysaki sen sözlerinle döverdin, kimseye acımazdın ne sözünü söylerken ne de sonrasında... İnsan senin karşında tamamen savunmasız olurdu
• Daha nerede hata yaptığımı bilmeden önce bile bazen beni cezalandırırdın. Özellikle beni kışkırtmak istediğinde sanki öfkenin sebebi olmaya bile değmezmişim gibi benden üçüncü şahıs olarak bahsederdin.
• Onun gözünde böylesi bir bir hiç olduğum yönündeki kahredici düşünceyle yıllar sonra bile acı çektim
• Özünde iyi kalpli ve yumuşak bir insansın, ancak her çocuk iyiliği bulana kadar arama kararlılığına ve cesaretine sahip değildir
• Benim için her şeyin ölçütü sendin...
• Bana sözleriniz ve yargılarınızla yaşatabileceğiniz üzüntü ve utanca ilişkin duygusuzluğunuzu hiçbir zaman anlayabilmiş değildim, sanki gücünüzden bihaberdiniz
• Şimdi dönüştüğüm kişi, olduğum kişi senin yetiştirme tarzınla benim itaatkârlığımın bir karışımıdır. Buna rağmen sonuç seni utandırıyorsa, o zaman bunun tek nedeni senin yönetiminle benim özümün birbirine aykırı oluşudur
Mariana yayınlarıKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
2023 OKUMA HEDEFİ
70/40 kitap - %175 tamamlandı
70 kitap okudu
40 kitap
10bin sayfa
9 inceleme
601 alıntı
• İşte ben duygularımın nasıl katılaşmış olduğunu o anda farkettim. Buz gibiydim, duygularım ölmüştü, bir cesetten farksızdım. Belki henüz kokmuyordum, ancak acımasız bir duyarsızlıkla katılaşmaya başlamıştım.
• Her defasında odada oturmuş camın dışındaki yağmuru seyreden biri gibi hissettim kendimi; doğrudan yakınımda olan şeylerle bile aramda camdan bir duvar vardı ve kendi irademle onu yıkacak gücü bulamıyordum.
• Beni saran bu yoğun kitleden kopuk bir şekilde suyun üzerindeki bir yağ damlası gibi tek başıma yüzüyordum
• Bugün ya da yarın hastalık ya da ölüm, sevdiklerime ya da bana uğrayacak (ki bu çoktan olmuştu) ve bizlerden geriye leş kokusundan ve kurtlardan başka bir şey kalmayacaktı. Er ya da geç yaptığım işler, her neyseler, unutulacak ve ben var olmuyor olacağım. O halde daha fazla çabalamak niye? İnsan bu gerçeği nasıl olur da göremez? Nasıl yaşamaya
