Sevgili Atay, hala yaşıyor olsaydın ve hala yazmaya devam ediyor olsaydın, hala oyunlarına devam ediyor olsaydın da , buraya yazmak hüzünlenmek bu kadar zor olmasaydı. Kendini, aklını, oyunlarını ve daha yazamadığın nice şeyleri alıp götürdün bizden. Geriye sadece bir avuç hüzün, biraz keder, azıcık pişmanlık, bir tutam öfke ve umutlu gözlerine eşlik eden, gülümseyen yüzünü bıraktın. Kendi tehlikeli oyununu oynadın sevgili Atay...
