Kendimi tanımak için duvardaki aynaların yeteceğini sanıyordum. Derken (yirmi yaşlarında filan olmalıyım) Kapital’de genellikle atlanılan bir dipnotla karşılaştım. Şöyle diyordu Marx: “İnsan dünyaya elinde bir aynayla ya da ‘ben benim’ ifadesiyle yetinen Fitche’ci bir filozof olarak gelmediğine göre, kendisini başka insanlarda görür ve tanır.”