Çocuk doğurmanın başla yolu olup olmadığını sormak içimden gelmedi. Nedense benim için en önemli şey, bebeğin kendi bedenimden çıktığını gözlerimle görüp onun bana ait olduğundan emin olmaktı. Mademki o sancıyı mutlaka çekmek zorundaydım, uyanık kalsam daha iyi olurdu.
Kendimi hep doğum masasının üzerinde, her şey olup bittikten sonra dirseklerime dayanmış doğrulurken hayal ederdim; çektiğim dayanılmaz acıdan rengi uçmuş, makyajsız yüzümde ışıltılı bir gülümseme olurdu, belime kadar dökülen saçlarımla, kıpır kıpır, minicik, ilk yavruma uzanır ve adı neyse onu söylerdim.
Esaslı bir kusmadan sonra insan kendini genellikle daha iyi hisseder.Biz de kucaklaşıp vedalaştık ve gidip uzanmak için koridorun ters uçlarındaki odalarımıza doğru yürüdük. Birlikte kusmak kadar insanları birbirine yakınlaştıran bir şey yoktur.