Nermin Yıldırım’ın okuduğum ikinci kitabı. Akıcı bir dil , akıp giden sayfalar…Süreyya ve Süreyya’nın bize tanıttığı karakterlerle bir romanın içinde birçok farklı hikaye okuyor her bir karekterle duygudan duyguya sürükleniyorsun. Terk edilmiş bir çocuk olan Süreyya’nın aile kuramayışı, hem terk eden hem terk edilen oluşu , pişmanlıkları , yalnızlığı , her an her şeyi ardında bırakıverecek olmanın verdiği rahatlığı kendine siper edişi. Tüm bunlara tanık olmak ardı ardına sayfaları çevirip tüm roman boyunca bir telefonun ucundan gelecek olan haberi beklemek. Unutma Beni Apartmanı ile Süreyya’yı unutmamak için bu inceleme burada kalsın …