Gelgit
Acaba bizler, yara-almadığımıza , güçlü olduğumuza bu kadar inanan çocuklarımızın bir gün biz yok olduğumuzda duyacakları boşluğu nasıl hafifletebiliriz? Şimdiden başlanmalı, ama nerden ?
Sayfa 50 - Yapı Kredi yayınları
Yol çantalarından birer kitap çıkardılar, gözlüklerini taktılar, kendi özel dünyalarının kabarcığına sığındılar.
Sayfa 31
Belki de yazma eylemi, şu ufak tefek insan bedeninin koskoca bir dünyaya açılmasını sağlıyordur.
Sayfa 14
Okur Takip Önerileri
Çocukken de sözcüklerini seçmede, sevgini belirtmede tutumlu davranırdın.
Sayfa 13
İlişki: bir başkasının senin var olan düzenini altüst etmesini kendi isteğin ve izninle razı geldiğin durum.
Sayfa 180
Bir insanı kaybetme korkusu , keskin dişleriyle insanı içten içe kemiren korkunç bir canavar.
Sayfa 172
Beşinci Bölüm
Umudum bittiği yerde çaresizlik başlıyor. Dört duvar arasına sığmayan nefes almanı bile zorlaştıran bir çaresizlik. Ve ben o kadar çaresizdim ki, gün doğana kadar sokak sokak dolaştım. Nefes alabilecek bir yer aradım kendime. Geceleri sokaklarda nara atarak dolaşanların ne hissettiğini daha iyi anlayabiliyorum şuan. " Beni anlamanızı beklemiyorum, yanında olmanızı da istiyor değilim. Sadece uyanın. Ey sıcak yataklarında derin uykulara dalmış olan mutlu insanlar, hepiniz uyanın. En azından bu kadarını yapın benim için, " diyorlar. Anneme göreyse " İçip içip dolanıyo sokakta serhoş serseriler. "
Bir bankın üzerinde sızıp kalmıştım. Sağ yanağımdan başlayıp tüm vücudumu kavuran sıcağın etkisiyle gözlerimi açtım. Kendime geldiğimde tam da olmak istediğim yerdeyim. Çöldeydim yeniden. Kum tepelerini aştım, çöl fırtınalarını geçtim, " Dedeee! Neredesin Dedeee?" Diye bagira bağıra bukdun sonunda aradığımı.
Sayfa 149 - Kusurat yayınevi
Beşinci Bölüm
Ve yine nereden geldiği belli olmayan bir ses sarıyor etrafımı.
"Unutma, hepsi sadece bir rüya.
Susma, senin sözlerin tutacak onu hayatta
Karışma, kader yolunu çizecek nasılsa... "
Sayfa 162
Tüm kendi çölünde kaybolanlara....
Başlarken
Her insanın hayatında ne yapacağını bilemediği, dibi gördüğü, çaresizlikten elinin kolunun bağlandığı bir an vardır. Ve böyle anlarda birinin yardımına yetişmesini, kendisine akıl vermesini ister. İşte tam da böyle bir anda çıktı karşıma Aksakallı Dede. Ve dedi ki : " Yaz evlat! Leyla ile mecnun'u yaz."
Yalnızdım: Sadece tek bir binada hatta kentin tek bir bölgesinde yalnız kalmış değildim, koca bir kentte yalnızdım. Wtadystaw Szpilman
"Eğer önündeki kapılar bir daha yüzüne kapanacak olursa , hayatının sona ermediğini düşün. Sona eren şey yalnızca hayatlarının birincisidir ve diğeri başlamak üzere sabırsızlanmaktadır. O zaman bir gemiye bin, seni bekleyen bir kent mutlaka vardır."
Sayfa 122
“Onsuz geçirdiği vakti uzun ve boş bulmaya başlamıştı. İçinde doğmuş olan bu ihtiyacı fark ettiğinde ürktü.”
Sayfa 130
“Yazmanın yaralanmak olduğunu, kabuk bağlamış yaraları kanatmak olduğunu bilen kaç kişiyiz şu yeryüzünde?”
