Fîlîz
@Firuzer
“esasında bir 'öteki' yoktur. biz daima kendimizle karşılaşırız.”
Öğretmen
İstanbul
27 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Hepimiz, müfredatın meydana getirdiği benliklerimizden sorumluyuz. Ancak bu sorumluluğu kabul etmekten daha fazla yapacak şeylerimiz olabilir.
(Önceden)
Eğitim, iş ya da boş zamanlarla rekabet etmezdi.
Üniversiteler dâhil okullarda,
kaynakların çoğu,
zaman ve motivasyonu satın alınmış sınırlı sayıda insanın
ritüel olarak belirlenen bir ortamda,
önceden belirlenmiş problemleri üstlenmesi için harcanmaktadır .
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitap okudu
Hayatın son adımının 'ölüm' olduğunu biliyoruz biz. Ama bizi hayattan uzaklaştıran son adım, ölümün de ilk adımı değil mi?
Keder dolu bir sevinçle çiçeklerin narin yapraklarını okşadım, onları uzun uzun kokladım. Dünya her zamanki gibiydi. Hiçbir değişiklik yoktu; hayatın pınarı her zamanki gibi akıyordu.
Doğrusunu istersen insan küçük ve zavallı bir yaratıktır. Ancak bu halimizi hiç kimseye anlatmak veya göstermek istemiyoruz .Çünkü utanıyoruz, korkuyoruz, itiraf edemiyoruz ve sadece bu değil, hayatın hayhuyundan dolayı birbirimizi dinlemeye bile vakit bulamıyoruz. Bu karmaşada birbirimizin canını yakıyor, üzüyoruz birbirimizi.
"Orada ona hem çok yakın hem de çok uzaktım"
Bilirsin... dünya değişti; umut, arzu, aşk, beğeni, ilişki, sözler ve kelimeler değişti. O kadar değişti ki destanlar, masallar, cinler, cadılar, melekler de katledildi! Şeytan öldürüldü! Hisler, hayaller, manevi başarılar katledildi. Her şey ama her şey kuruş hesabına dönüştü. Ben o şehirlerde o insanların arasında ne yapabilirdim! En iyisi o insanları ve dünyalarını onlara bırakmaktı. Kuşkusuz böylesi bir durum şehirlerden ve insanlardan hoşlanan birisi için kolay değildi.
Belli ki İhtiyar güzel kavalıyla orada büyük bir bahtiyarlık içindeydi. Gururlu yaşıyordu. Çok şey istemiyordu. Fazlalıklardan kaçıyordu, bu yüzden hayatından memnundu, mutluydu. Bahtiyarlık, onur, yaşama sevinci... Herkesin kovaladığı ama ulaşamadığı, dile getiremediği bu şeyler burada, İhtiyar'ın yanındaydı.
İnsan, insanlarda bulunan bazı duygulardan kendini kurtarmalı.
Çocukluğumun destanlarının anahtarlarını bulmuş yanımda götürüyordum. O anahtarlarla destanların, hikayelerin o kapalı, görünmez, gizli, sihirli kapılarını açacaktım. Sen o altın anahtarları vermiştin bana.