Insan bazi acilari unutmak istemez. Cunku onlar omurgasi olmustur artik. Yerinden kipirdatmaya bile gelmez. Sonra her sey yikiliverir. Altinda kalirsiniz.
Cok sey soylemek istiyordum aslinda. Ama cok sey soylemek gelince icinden, susmaliydi insan. Birine cok sey soylemek istemek, o birini haddinden fazla onemsemekti cunku.
Yani belki de ask, birine karsi duyulan hisler toplamindan ziyade, kendi basina yetisen, sahibini arayan oksuz duygularin neticesidir. Insan bazen kime asik olacagini secemez.
İnsan iyi biten hikayeleri, hiç bitmesin diye her seferinde yeni yeni ayrıntılar ekleyerek küçücük anları bile süsleyip püsleyip anlatırken, sonu kötü olanları, kelimeler ateş olup boğazını, dilini, dudağını yakacakmışçasına hızla bitirmek istiyor.
Her hayat birden çok iplikle dokunurken ve ne doğum dediğimiz şey yegane başlangıç ne de ölüm tam olarak bir sonken, nereden başlatılır ki bir insanın hayat hikayesi?