Kendinden başka herkese yardım etmeye çalışmak ve inanmak buna. Oksijen maskesini takmayı reddedip bir başkasının solumasına yardımcı olmaktır bizi öldürecek olan. Bu şekilde geçirilen her gün kendimizi oksijensiz bıraktığımız ve yavaş yavaş bedenlerimizin soğumaya başladığı sürece götürür bizi. Ve öyle bir derin uykuya kapılırız ki, uyuduğumuzun farkına bile varmayız. Kendimizden başka herkesin uykuda olduğunu ve onları uyandırmayı kendimize en kutsal görevlerden biri sayarak düşeriz bu ölüm yoluna.
Ancak sormayız kendimize, ben kendi dertlerimden kurtarabildim mi kendimi? Bir başkasını pürdikkat dinlerken, kendimi de böylesine dikkat ve şefkatle dinleyebildim mi diye sormak gelmek aklımıza. Bu nedenle bir başkasına merhamet duymaya karşı çıkar Nietzsche. Çünkü bir başkasına duyacağımız merhametten önce kendimize karşı duymalıyız en büyük merhameti ve affetmeliyiz kendimizi yaptığımız en büyük hatalar ve yanlışlardan sonra.
(sayfa:95)