14 Nisan 2001 tarihinde Balıkesir'in ara sokaklarından birinde eski bir kitapçının önünden geçiyordum. Ufacık bir masa ve sandalyede oturmuş yaşlıca bir adam az denilebilecek bir kalabalıkla konuşuyordu. Yanaşınca bir yazar olduğunu ve imza dağıttığını anladım. Hemen kitapçıdan iki kitabını alıp bende sıraya girdim ve kitapları imzalattım. Tanımıyordum kendisini, tabi bunu belli etmedim. Kitap okurdum ama düzenli kitap okuduğum zamanlar değildi. Papatya konusuna nasıl geldiğimizi hatırlamıyorum ama "Sarı Papatya sevdalılarına selam ile" diye bir notla birlikte imzalamıştı kitabını Yavuz Bahadıroğlu. Tam olarak 20 sene sonra kütüphanemde olan bu kitabı yeni okuma fırsatı buldum. Elimde imzalı kitabı olduğu halde kendisini bu kadar geç tanıdığım için çok üzüldüm.
Öncelikle bu kitabın deneme olduğunu söyleyebilirim. Hiç bir kalıba girmeyen özel bir tarafı var eserin. "Yürek Seferi" derken yalan söylemiyormuş yazar. Kalemin götürdüğü yere doğru giden, ucu başı olmayan, bir konuya tutunmaya çalışmayan yazılar bunlar. Kara mizah, tarih, biraz delilik, biraz siyaset derken kurguyla işi olmayan ama sizi de yanına alıp yüreğinize ulaşan bir kitap bu. Özellikle darbeler ile yönetilmiş bir dönemin masalı, öyle ki belki de hiç yaşanmadı...
Ne diyordu kitapta yazar?
Bir yerlerde bir telefon çalıyor...
Bir yerlerde telefonlar çalıyor, çalıyor, çalıyor...
Hiç kimse açmıyor...
