İsimsiz annenin sayıklaması bu. İşlevsizleştirilen; doğup büyüdüğü kentinden, içinde yaşadığı evinden, eşyalarından koparılan ve hayatla bağını kaybeden annenin çırpınışı. Herkes için her şeyin en iyisini düşünmek hastalığına kapılmış olan Iza’nın son oyuncağı, hayatlarının ortasına olanca mükemmelliğiyle çöreklenerek acı çektirdiği pek çok insandan biri. Duygulardan arınmış/arınmaya çalışan, ruhsuzluğuyla ışıldayan bir kadının, hayata dair planlarına kesip biçerek dahil etmeye çalıştığı ve mutsuz ettiği insanlardan sadece biri.
Iza’nın bencilliği öyle kemikleşmiş ki, ölüm anında bile aklına ilk gelen kendi acısı oluyor. Uçurumun kenarına ittiği, hayatını renksiz bir duvara dönüştürdüğü annesi öldüğünde düşündüğü ilk şey yine kendi yalnızlığı… Peki Iza neden böyle biri?
