"Allahım! Bize korkundan öyle bir pay ayır ki, bu Sana karşı işlenecek günahlarla bizim aramızda bir engel olsun. İtaatinden öyle bir nasip ver ki, o bizi cennete ulaştirsin. Yakîninden öyle bir hisse lutfet ki, dünyevî musibetlere tahammül kolaylaşsın. Allahım! Sağ olduğumuz müddetçe
kulaklarımızdan, gözlerimizden, kuvvetimizden istifade etmemizi nasip et! Aynı şeyi bizden sonra gelecek olan neslimize de nasip et. Bizi, intikamımızı bize zulmedenlerden almış olanlardan kıl. Bize saldıranlara karşı bizi muzaffer kıl. Bize dinî musibet verme. Dünyayı ne asıl gayemiz kıl, ne de ilmimizin son hedefi. Bize merhametli olmayanı bize musallat etme."
İnsanları sevmek gibi memleketi sevmenin de tek şekli yoktur Aşk vardır ki cezbeye benzer; insana sevdiğini hiç bir eksiği olmıyan bir ideal gibi gösterir. Bu belki aşkin en makbul şeklidir. Fakat öylesi de
vardır ki karanlıkta nöbetçi gibi daima pusuda ve kuşkudadır; en ehemmiyetsiz gölge ve patirdidan evhama düşer.
Gene aşkın öylesi vardır ki sevdiğinde kusur görmeye tahammül edemez. iyi giden taraflardan ziyade aksıyan ve geri kalan tarafları görmeğe ve bunlardan endişe duymağa meyleder.
Bu nihayet bir kabiliyet ve istidat meselesidir ve zannediyorum ki saydığım sevgi çeşitlerinin hepsi bir memleket için ayrı ayrı lâzımdır; faydalıdır. Ben herhalde bu son kategoriden bir insan olacağım ki aşkın bu tarzmnı, sakat, geri ve tehlikeliye arka çeviren idealist bir aşka daima üstün tutuyorum.
Okumak, bir kitaptan alınan elemanlarla kendine bir manevi dünya yapmak, onun içinde tek başına yaşayabilmek demektir. Bu, tâ çocukluktan başlamış uzun itiyatlar ve egzersizler neticesidir.
/Bir kalbiniz vardır onu tanıyınız.
Bir şehir kadar kalabalıktır bazıları
Bir dehliz kadar karanlıktır bazıları
Konuşurlar
İsterler
Susarlar
Dinlememişseniz nice yıl kalbinizi
Ev meslek iş para geçim diyerek
Düşünün şimdi bir de
Şehirlerde kasaba ve köylerde
Başını eğmiş kalbiyle söyleşen bir kişi olduğunuzu./
Kabullenmeyen insan çözüm üretemez.
Kabullenmeyen insan göremez.
Kabullenmeyen insan anlayamaz.
Kabullenmeyen insan gerçeği ile karşılaşamaz.
İlkönce kabullenmemiz şart. Her şeyi inkâr ederek, yokmuş gibi davranarak mutluluğa ulaşılması imkânsızdır. Sorunları görmezden gelmek her zaman büyük felaketlere sebep olmaktadır. Bunun olmama ya da teğet geçme gibi bir imkânı yoktur. Aman bir şey olmaz mantığı sağlıklı bir insan mantığı değildir. Bu hastalıklı cahilce rahatlığa kapılmamak çok önemli.
Kolay olanı bu doğrudur diye yapmak yerine gerçek doğruyu bulup zor da olsa onu yapabilmek için mücadele edebilmeliyiz...