Ama sevgi nefretten güçlü olmalı yoksa bir geleceğimiz olmaz.
Önemli olan kaybettiklerim değil, hatıralarım. Yaralar iyileşir. Sevgi yaşar. Biz kalırız.
Tek düşünebildiğim sonuyken en başından anlatmaya nasıl başlayabilirim ?
Okur Takip Önerileri
Hayatımın sonlarına yaklaşırken kederin de tıpkı pişmanlık gibi DNA'mıza işlediğini ve sonsuza dek bir parçamız olarak kaldığını biliyorum.
Zıttı işin içine girmedikçe zihin hiçbir şey anlayamaz. Çünkü zihin zıt sayesinde görme yetisine kavuşur. Ölüm olmazsa, yaşam anlaşılmaz ve mutsuzluk olmazsa, mutluluğu hissetmek imkansızdır.
ama asıl korkuncu, insanın içini ezen sessiz bir ağlayıştı.
Zıt kutuplar birbirini dengeliyorsa eğer sonuç mükemmel uyumdur.
İnsanın vicdanı hatırladığı müddetçe, hiçbir hata unutulmuş değildir.
Bu araf, bu ne yapacağımı bilememek duygusu, kimseyi incitmemek için debelenme ve zararı tek başına çekme peşimi hiç bırakmadı benim.
Vicdan sahibi olmak ile bunu kullanmanın aynı şey olmadığını vurgulamak istiyorum. Tek tek durumlara bakınca, insanların sanki hiç vicdanı yokmuş gibi görünebilir, ama bence, ne kadar saklanmış da olsa, bu kişilerde de bir tür vicdan bulunmaktadır.
Başkalarının yaptıklarına ve ettiklerine sürekli dikkat ediyor olmaları, canlarının ne denli sıkıldığını gösterir.
Şunu hiç aklından çıkartma: Dışarıda bir şey kaybettiğinde, içinde bir şey kazanmışsın demektir.Ve eğer kaybettiği şey çok kıymetliyse, sakın bir şey kaybettiğini düşünme.
Seçim seninse özgürsündür ve seçim seninse başka kimseyi suçlayamazsın.
