Aslında ortaokulda okuduğum bir kitaptı, yıllar sonra kütüphanede rafların arasında gördüm. Görür görmez çok tanıdık hissettirdi, nasıl anlatılır bilmiyorum. Sanki bulunmak istiyordu kitap. Ben bizim kitapları değil, kitapların bizi seçtiğine inanırım. Ve sanırım bana anlatacakları olan bu kitabı almakla kendime yapabileceğim en iyi şeylerden birini yaptım.
Açıkçası rafına geri koymak istedim alınca ama fark ettim ki kitap benden önce çizilerek okunmuştu. Şu cümle çarptı gözüme: "Ama hayat asla planladığınız şekilde yürümez, değil mi?" Ve anladım, bu kitabı okumalıydım. Çizen kimdir bilmiyorum ama sana teşekkür ediyorum. Ruhunu hâlâ bu kadar masum tutabilmeyi başardığın için, çok naif yerlerin altı çizmişsin çünkü.
Yine nazilerin yok ettiği hayatlardan birini okuyoruz kitapta. Aşk, aile hepsi kayboluyor bir anda. Yıllar örtüyor sevginin üzerini, umutlar yok oluyor. Ama devam ediyor, her şey olması gerektiği gibi oluyor en sonunda.
Karakterleri çok sevdim, genci yaşlısı hepsi sadece bu dünyada kendi yollarını arayan insanlardı.
Ve anladım ki kaderden kaçamazmışsınız, nereye kaçarsınız kaçın, isterseniz zaman dursun gözlerinizin önünde, isterseniz gömün geçmişinizi saklayın en dibe, sizin olan sizi bulurmuş. En sonunda olması gereken olurmuş, en başından beri olması planlanan.
