Elbette seni inciteceğim.
Elbette beni inciteceksin.
Elbette birbirimizi inciteceğiz.
Ama bu varoluşun mutlak koşuludur.
Bahar olmak, kışın riskini kabul etmektir.
Var olmak, var olmama riskini kabul etmektir.
Beni bir gün unutacaksan , bir gün bırakıp gideceksen , boşuna yorma derdi ; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa olan alışkanlığımı kaybettirme tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım.
Ama doğrusu tuhaf kelimeydi şu "potansiyel". Bir zamanlar "Müslüman coğrafyanın en Batılılaşmış, demokrat ve laik ülke modeli" olacağı zannedilen Türkiye , en nihayetinde gerçekleşmemiş potansiyeller diyarı değil miydi?