Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.4
Kevser
Kevser
@Nekokebuseru
27 okur puanı
Ekim 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Bu kitap hakkında yazılması ve düşünülmesi gereken çok şey var aslında ama uzun tutmak istemiyorum.
Kitabı okurken sinirlenmemek elde değil. Oblomov hayatını amacı olmadan geçiren biri. Tabi buna yaşamak denirse! İnsan nasıl hiçbir şey yapmadan koskoca bir ömür geçirebilir ki? Bir zaman sonra düşünceler içinde boğulur. Ama oblomov düşüncelerini susturmaya çalışıyor. İnsanı hayvandan ayıran özellik zaten düşünüyor olması değil midir? Hiçbir amaç gözetmeksizin hayatı boş geçirmek ne kadar akıl kârı olabilir ki? Yinede hakkını yemeyelim bazı fikirleri hoşuma gitti ya da şöyle diyeyim olması gereken şeyleri dile getirdi.
Oblomov insanların ikiyüzlü ve samimiyetsiz olmarını hiç sevmiyor o tür insanlarla aynı ortamda bulunmak hoşuna gitmiyor. Kendisini bu konuda çok haklı buluyorum yinede bu tembel olmasına bir mazeret olamaz. Çabalasaydı kendi hayallerine uygun bir çevresi olabilirdi.
Stoltz'un her seferinde oblomov'a yardım etmeye çalışması beni mutlu etti. Onun yerinde başkası olsaydı her defasında emeklerinin boşa gittiği bir adama bu adama katlanamazdı.
Oblomov kadar olmasa da bazen benim de bir işin ucundan tutmadığım ve işleri yığınla biriktirdiğim zamanlar oluyor. Yapmam gerekenleri düşündükçe korkmaya başlıyorum ve sırf daha rahat hissetmek için kafamı oyalayacak şeylerle meşgul oluyorum. Onun için burdan hem kendime hem de benim gibi olanlara stoltz'un bir sözünü bırakıyorum:
"Ya şimdi ya da hiçbir zaman!"
Benim için okuması çok ağır olan bir kitap oldu. Dazai hayatı boyunca hissettiği karamsarlığın hepsine eserine yansıtmış diyebilirim. Japon yazarların sıklıkla kullandığı ben-roman tarzını kendisi de çok kullanmış. Yani eserindeki karakteri kendi haline bırakmayıp kendi hislerini açıklamakta bir araç olarak kullanmış. Baş karakter yozo'yu okurken sanki onun hikayesini okuyor gibi değilde yazarın hayatına tanık oluyor gibi hissettim. Zaten kitapta da yazar kendi intihar girişimlerinden bazılarını detaylı bir şekilde anlatmış.
Dazai zaten bu kitabını yazdıktan sonra intihar ediyor.
Kitap bittikten sonra acaba her şey daha farklı olabilir miydi diye düşünmeden edemedim. Çevresinde daha iyi kalpli ve anlayışlı insanlar olsaydı sonu gene böyle mi olurdu? İçimden hep bir hüzün geçti keşke bir şeyler yapabilseydim diye ama her şey için çok geç.
Kitap çok karamsarlık ve umutsuzluk dolu olduğu için benim tarzım değil ama yazarın kendini çok iyi ifade edişi ve duyguyu okuyucuya geçirmesi hoşuma gitti.
Bu kitap yazarın Avustralya kıtasındaki Aborijin kabilesi ile yaşadıklarını anlatıyor. Yazar bazı sebeplerden ötürü 3 ay boyunca kabile ile Avustralya kıtasının tamamını yürüyerek geçiyor. Her ne kadar yaşanmış bir olay olsa da bazı olağanüstü durumlara inanmak çok güç.
Kabile modern anlamda hiçbir gelişme göstermemiş ilkel bir yaşam tarzına sahip. Teknoloji ile iç içe yaşayan biz insanları mutant olarak adlandırıyorlar. Bizleri dünyadaki amacımızı bilmeyen, evrenle bağlantı kuramayan, doğayla bir bütün olduğu halde ona zarar veren ve hayatı çok hızlı yaşayıp hiçbir şeyin farkına varamayan kişiler olarak adlandırıyorlar. Bu kısma kadar dediklerini çok doğru buluyorum ama kendi yaşam tarzları ciddi anlamda çok geride kalmış. İnsanların rahat içinde yaşaması bence kötü bir durum değil ama bunlar özellikle o işlere yanaşmıyorlar. Ayrıca insanların gelişim gösteren zekaları var bunları kendisi ve insanlık yararına kullanmayacaksa o zeka ona niye verildi.
Yinede ufuk açıcı bir romandı. İnsanların nesneye çok bağımlı kaldığını, yeryüzünde barışçıl bir şekilde yaşayamamanın ne kadar acı olduğunu ve hayatın akış hızına kapılıp yanından geçtiğimiz güzel şeyleri görmeyip şükür duygumuzun körelmesini okumak insanı hem düşündürüyor hem üzüyor.
Okur Takip Önerileri
Osamu dazai'ın okuduğum eserleri arasında beni sıkmayan ve en çok hoşuma giden eseri bu oldu. Bu ismi belirsiz öğrenci kızda toplumun sadece laf söylemekte iyi iş yapan kesimini çok net bir şekilde gördüm diyebilirim. Kendisine hiçbir zararı dokunmadığı halde insanları eleştirmekten geri durmayan bir yapısı var.
Kitap boyunca kızın sadece 1
Bir Japon olarak Ingilteredeki malikane geleneğini çok başarılı bir şekilde yansıtmış. Yinede çok akıcı bir kitap olmadığı için beynimin tozlu raflarına kaldıracağım bir kitap.
Kitaptaki bütün karakterlerin tenkit edilebilecek bir sürü yanı var ama beni en çok hayal kırıklığına uğratan başkarakterimiz Samim oldu. Kendisinin ilk başlarda kitaptaki en aklı başında ve ahlaklı insan olduğunu düşünmüştüm fakat ilerleyen zamanlarda onun da pek tahmin ettiğim biri olmadığını anladım.
Kitap 3 bölümden oluşmasa da sanki ayrı ayrı karakterlerin hikayelerini anlatıyor havası veriyor. (Burası spoiler içerir.) Örnek olarak Meral'in annesine kitabın sonlarında rastlıyoruz ve kitap bir anda onun etrafında dönmeye başlıyor.
Kitaptaki karakterlerden bir tanesi deSamim'in yeğeni Selmin. Özgürlüğüne çok düşkün bir kız bu yüzden annesinin kurallarına pek gelemiyor. Kendince bir yöntem geliştirerek ortaya büyük bir yalan atıyor. Empati kurmaya çalıştım ama Selmin'in bu davranışı normal karşılanabilecek bir şey değil. Yinede sonradan, yaptığı hatanın farkına vardığı için kendisini sevmeye başladım.
Kitapta çok fazla sinirlendiğim şey olmasına rağmen yazar kitabı çok akıcı bir şekilde yazmış. Merak duygusu her an insanın içinde oluyor ve kitabı elinden bırakmasını engelliyor. Bu yüzden ilerleyen zamanlarda tekrar okumak isteyeceğim kitaplar arasında
