Sabitlenmiş gönderi
"Katı olan her şey buharlaşıyor, kutsal olan her şey dünyevileşiyor ve en sonunda insanlar hayatın gerçek koşullarıyla ve diğer insanlarla ilişkileriyle yüzleşmeye zorlanıyor. modern burjuva toplumu, böylesine kudretli üretim ve mübadele araçlarının bir araya getirmiş olan bu toplum, yer altı güçlerini kontrol edemez bir büyücüye benziyor."
Cahillik insan için bir konfor alanıdır. Cahillik derken bütün insanları kast ediyorum, şu ya da bu ölçüde, nicelik olarak her insan belirli konulara karşı cahillik taşır. "Ruh, şeyleri var olmasalar bile, daima kendisinde hazırmış gibi hayal eder, yeter ki şimdiki varlıklarını dışarıda bırakan nedenlerle karşılaşmasın"(Etika) Dahası
342 syf.
·
Puan vermedi
·
8 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Şu burada kamulaşsın!..
youtube.com/watch?v=boa96c7...
Halbuki var olmanın ya da var olmamanın bu nedeni burada ya şeyin tabiatında ya da onun dışında bulunmalıdır. Diyelim ki üçgenin tabiatında niçin dört köşeli üçgenin var olmadığı bulunur. Bunun sebebi şudur ki, aynı şeyde birleşen üçgen ve dörtgen şekli çelişikliği getirir. Nitekim cevherin(Tözün) tabiatında onun varlığının nedeni vardır. Çünkü onun tabiatı ya da özü varlığını gerektirir.(önerme 7); fakat aynı suretle, üçgenin veya dairenin var olmasının veya var olmamasının sebebi veya nedeni başka türlüdür; bu onların tabiatından değil, bütün maddi(corporelle) tabiat düzeninden ileri gelir. Çünkü bu düzene göre ya üçgenin zorunlulukta aktüel olarak(fiilen) var olması gerekir, ya da onun aktüel olarak var olması imkansız olur. Bu kendi başına apaçık görünüyor ve buradan şu sonuç çıkar ki, bir şey kendisini var olmaktan alıkoyan hiç bir neden ya da sebebin bulunmadığı yerde zorunlu olarak vardır.
Zihinleri nasıl çölleştiriyorlar?
Erk Acarer' in 7 ağustos BirGün' deki yazısında şu ifade çarpıcıydı: "Neoliberal, siyasal İslamcıları özetleyen en iyi klişelerden biri; “İnşaat Ya Resulallah” ifadesiydi. Fakat işlerin tamamen inşaat ile yürümeyeceği anlaşıldı. 2010’da Suriye’de başlayan çatışmalarla savaş ekonomisi keşfedildi. Bu,
"çok korkunç bir anlaşma var yazısız"
"serbest piyasa hakaret frontal lobuna"
"eski hali berbattı ama yeni hali enkaz, iş hayatı denen mekan neoliberal bir mezbaha"
"bir kez dost edinen pişman niyeti yok etmeye de bir daha tekrar"
(İndigo-Neoliberal Mezbaha)
youtube.com/watch?v=JcbsN4m...
Fast foot, fast cars, fast life: Zengin çocukları doğumlarından itibaren tüketim ve gelip geçicilik için eğitilirler ve çocuklukları, makinelerin insanlardan daha güvenilir olduğu öğretilerek geçer. İnavasyon ayini vakti geldiğinde, her türlü araziye uygun ilk dört çeker zırhları sunulacaktır onlara. Bekleyiş yıllarında sibernetik otoyollarda tam gaz yol alırlar; görüntüleri ve metayı yiyip yutarak, zapping ve shopping yaparak kimliklerini teyit ederler. Siber-çocuklar da siber-uzayda, kentin sokaklarında avare dolaşan terkedilmiş çocuklarla aynı yalnızlıkta yol alırlar.
Zengin çocukları çocuk olmayı henüz bırakmadan ve yalnızlığı oyalayan, korkuyu maskeleyen pahalı uyuşturucuları keşfetmeden çok önce, yoksul çocuklar ciğerlerine bali ya da tiner çekiyorlardı. Zengin çocukları lazer ışıklı tabancalarıyla savaşçılık oynarken, sokak çocukları gerçek kurşunlar tarafından tehdit ediliyordu.
Latin Amerika'dan Tipik Manzaralar
Devletler şirket olmaktan çıkıp polis olmaya yöneliyor.
Başkanlar yabancı şirket temsilcilerine dönüşüyor.
Ekonomi bakanları gayet başarılı birer çevirmen.
Sanayiceler ithalatçıya dönüşüyorlar.
Kalabalıklar azınlıkların atıklarına giderek daha muhtaç.
Çalışanlar işlerini kaybediyor.
Köylüler topraklarını kaybediyor.
Çocuklar çocuklarını kaybediyor.
Gençler inanma isteklerini kaybediyor.
Yaşlılar emekliliklerini kaybediyor.
Kazananlar ise "Hayat bir piyango" diye düşünüyor.
Ölümü ve yaşamı paraya çevirme yetisindeki Amerika Ülkeleri Kalkınma Bankası'nın çalışanları, suç patlaması yüzünden Latin Amerika'nın her yıl 168 milyar dolar kaybettiğini hesaplıyorlar. Dünya suç şampiyonası düzenlense kazanan biz oluruz. Latin Amerika'daki cinaytler dünya ortalamasından altı kat fazla. Eğer ekonomimiz de suçla aynı hızda
OKUMUŞ BİR İŞÇİ SORUYOR
Yedi kapılı Teb şehrini kuran kim?
Kitaplar yalnız kralların adını yazar.
Yoksa kayaları taşıyan krallar mı?
Bir de Babil varmış boyuna yıkılan,
kim yapmış Babil’i her seferinde?
Yapı işçileri hangi evinde oturmuşlar
Deniz yok olursa diyor bir çocuk
Balık kaybolursa
Ne derim benden sonraki çocuklara
İnsanlar kaybolurken gözaltılarda
Çöllerde boğulan nehirler
Ey çocuk
Nasıl varır okyanuslara
Adı karanfil ki suçu rengidir
Özgürlük dilinde bir imge
Tutsaklık dilinde bir söylencedir
Karanlıkta bir el koparır dalından
Artık ölüme varmış bir
Artık kendini tutamayan, ama kalabalık önünde ilk defa konuştuğu için utancından kıpkırmızı kesilen bir demiryolu bekçisi kürsüye doğru haykırdı:
"Yetsin artık, Peder Cassey, yetsin!.. Orta Çağ hikayelerini ne zaman kapatacaksınız artık? Tanrının sözcüsüsünüz, tamam anladık, peki bugünün hayatıyla, bugünün meseleleriyle hiç ilgilenmiyor mu Tanrı? Onun sözcüleri olan sizler ilgilenmiyormusunuz bugünün dünyasıyla, çünkü hem kör, hem sağır, hem de kötürümsünüz, dilinizi yutmuşsunuz siz... Tanrı size hiç benzemiyor ama... iğne deliğinden geçen ve geçmeyen deve hikayelerinizle, tüccarların kiliseden atılması masallarıyla çağımızın hiçbir olayını kavramak mümkün değil artık. Bugün Samson bile, çağın dolar yığınlarından örülmüş tapınağını oynatamaz yerinden... Söyleyin Peder Cassey, söyleyin, ne yapacaksınız yüz elli milyon dolarla oylayan muz tüccarlarını kiliseden atmak için?.. Ah!.. deveydi, tüccarlardı, hepsi masal bunların, din tarihini masallara döktünüz artık! Kiliselerde, tapınaklarda, günümüzün meseleleri neden konuşulmuyor. Çocuklardaki ölüm oranı mesela. Asgari ücretten, günlük çalışma süresinden, yaşlılık sigortasından neden bahsedilmiyor hiç?"
İlk defa orada, o zaman "merhabalaşmıştı" grev kelimesiyle; şimdi, aradan uzun yıllar geçtiği ve yaşlandığı halde grevi ancak bir bozgunculuk olarak düşünebiliyordu; düzelten, bütünlüğü sağlayan bir bozgunculuk. Fakat neyi düzeltiyordu grev? Hangi düzensizliği kaldırıyordu ortadan ve hangi düzeni getiriyor ve neden böyle iki yönlü sonuçlar doğuruyordu: Hiçbir şey yapmadan kurulu düzeni bozuyor ve hiçbir şey yapmadığı için, kötü kurulmuş bir mekanizmanın yeni bir düzene kavuşturulmasındaki başlıca neden oluyordu...
Önce şarkılar dizildi kurşuna
Sonra kahkahalar ve kuşlar
Şimdi bu serseri akşamlarda
O eski şarkılardan
Bir tek nakarat dolaşır yalnızca
Dudaklarına bahar düşmüş biri
Nasıl anlatır ki sevincini
Hoş geldin iki gözüm
Biz bizeyiz şimdi
Gecikmiş bir mutluluk içinde
Yüksek sesle konuşulmaz bilirsin
Adı nedir gelecekteki güzelliğin
Bari gözlerinle söyle
Söyle ki
Bir tüy bile yanmasın
Bu zamansız kırlangıç göçünde
Boşuna değil yaşamın yorgunluğu
Her şafak vakti
Gecenin yüreği patlarken denizlere
Sarmaşıklar gibi bin yaprak
Bin dal ile uzanırız güzelliklere
Ey zamanın çile yorgunu sular
Suç olur güzelliklere aşık olmalar
Kimse bilmez sancımızı
Kitaplar yanar
Şiirler kanağlar
Gidişimiz korkutur sevdiklerimizi
Yalnızca güneş gelir peşimizden
Bir de dağların soluğu rüzgar
AĞLAMAKLA GÜLMEK ARASINDA
Bekleyip durdum sabaha dek
Geceyi sensiz geçemedim
Ağlamakla gülmek arasında
Bitimsiz bir içlenmeydi yaşam
Ya da kahreden bir ürperme
Birini diğerinden seçemedim
..Ya şimdi nasıl yaşıyoruz? Heryerde bir durgunluk, dinginlik, düzenlilik... Şöyle dışarıdan bakılacak olursa suskun puskun bir dünya. Kitaplar eğitim... Ama insanoğlu yine birinin koruması altında değil, arkasında gözeteni yok. Günah işlemesi yasaklanmış, ama günah işlemeden de durulmuyor... İşte onun için görünürde düzen var, var ama insanın içi yine karmakarışık, kimsenin kimseyi anladığı yok. (Maksim Gorki- Konovalov)
(...)Askerlerin gazabına uğrayan barmen bir kenara çekilmişti, onun yerine bakan adam veriyordu içkileri şimdi.
Anastasya, yarılan dudağını diliyle yokladı, ağzında biriken kanı yutmamak için yere tükürdü ve kendi kendine söylendi:
"...rospu çocukları kafayı tütsülüyor gene..."
Askeri polisin geldiğini görünce
Sam Hamilton'u düşündü. Ne çok kapıyı çalmıştı. Ne çok projesi, planı vardı, ama kimse para vermemişti ona. Öyle ya...onun varlığı çoktu, zengindi. Daha fazlası verilemezdi. Para pul, ruhen yoksul olanlara, ilgi ve mutlulukları bakımından yoksul olanlara nasip oluyor sanki. Lafı dolandırmadan söylersek: çok zenginler birtakım zavallı garibanlardır. Acaba doğru mu bu, diye düşündü. Bazen öyle davranıyorlardı gerçekten.
Sayfa 634
