Kimse "ben şöyleyim, ben böyleyim" dememeliydi fazla. Belki de her insanın içinde hiç tanımadığı biri gizliydi. En sıkıntılı, en beklenmedik anlarda çıkıveriyordu. Müneccim Takiyeddin'in gözetlediği semavi cisimler gibiydi insan yüreği. Kimse bilmiyordu
derininde ne esrarlar barındırdığını. Sadece tepemizdeki sema değil, aslında tek tek her insan koca bir muammaydı.