Bir kuş uçuyor, çok şükür tüfeğimiz yok, vurmuyoruz.
Sayfa 245
Annem hep insanın tam anlamıyla mutsuz olamayacağını söylerdi. Gökyüzü renklenip de yeni bir gün hücreme sızdığı zaman, ona hak veriyordum.
Sayfa 102
Bugün annem öldü. Belki de dün, bilmiyorum.
Sayfa 11
Okur Takip Önerileri
Tokluk insanı açlık kadar tahrik eder.
Sayfa 11
Çocuklar kırılgandır, Emir can.
Kâbil zaten kırılmış çocuklarla dolu.
Sayfa 225
Ama zaman çok açgözlü bir şey, bazen bütün ayrıntıları çalıp kendine saklıyor.
Sayfa 219 - hatırla
Biz Afganlar hep aşırı hüzünlüyüzdür, değil mi ?
Sayfa 206 - Ortadoğu kaderdir.
Odada bizimle birlikte soluk alıp veren, terleyen bir şey daha vardı: Geçmiş.
Sayfa 205
Güneşten yanmış yüzünde derin çizgiler; gözlerinin, ağzının çevresinde kırışıklar vardı.
Elime bir bıçak alıp bu çizgileri ben yontmuştum sanki.
Sayfa 95 - Emir'in Hasan'da gördükleri
Çünkü o güne kadar hiç silah sesi duymamıştık. O sıralarda bu tür sesler bize yabancıydı.
Bombaların, makineli tüfeklerin sesiyle büyüyen Afgan çocukların kuşağı henüz doğmamıştı.
Sayfa 37
Başka birinin ruhuyla yalnız olmak ve samimi olmak ve kalbinde onun ruhu için yer açmak.
Sayfa 353 - hityakhadoot
Onlar düşmandılar ve onlar arkadaştılar.
Sayfa 235 - Beşir ve Dalia
"Hoş geldiniz. Iceri girin ve kendinizi evinizde hissedin." Bu evrensel bir karşılamaydı - kendinizi evinizde hissedin; mi kasa su kasa ehlen ve sehlen; baruh aba.
Sayfa 214 - Beşir için garip gelmişti...
Evde değillerdi, sürgünde değillerdi, İsrail Hükümeti tarafından "var olan yoklar" olarak tanımlanıyorlardı.
Sayfa 165 - Ramla ve Lud'daki Araplar